بسم الله الرّحمن الرّحیم
«لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِى كَبَدٍ.»
همانا انسان را در رنج و سختی، آفرینش داده ایم.
سورۀ بلد - آیۀ4
نکاتی اجمالی در مورد آیه:
آدمی باید مشقت ها تحمل کند و سختی ها بکشد تا هستی لایق خود را بیابد. این مثل سنگ طلایی می ماند که تا در کوره نرود و آن دمای بسیار داغ را نچشد، تبدیل به شمش نمی شود. تضاد و کشمکش، شلاق تکامل است. موجودات زنده با این شلاق، راه خود را به سوی کمال می پیمایند. این قانون در جهان گیاهان و حیوانات و خصوصاً انسان، جاری است.
امیرالمؤمنین علی (علیه السّلام) در یکی از نامه های خود که به عثمان بن حنیف، فرماندار خویش در بصره نوشته اند، این قانون بیولوژیک را گوشزد می کنند: که در ناز و نعمت زیستن و از سختی ها دوری گزیدن، موجب ضعف و ناتوانی می گردد و بالعکس، زندگی کردن در شرایط دشوار و ناهموار، آدمی را نیرومند و چابک می سازد و جوهر هستی او را آبدیده و توانا می گرداند. این پیشوای بزرگ در این نامه، فرماندار خود را نکوهش می کند که چرا در مجالس شب نشینی افراد بی غم و اشراف، شرکت کرده
و در محفلی که بی نوایان را نپذیرفته، ثروتمندان را در آن محفل جای داده است. امیرامؤمنین(ع) به همین مناسبت، زندگی سادۀ خویش را شرح می دهد و از پیروان خود و مخصوصاً اعضای دولت خود می خواهد که به شیوۀ او تأسّی و پیروی کنند. آن گاه برای این که راه بهانه جویی را ببندد، توضیح می دهد که شرایط ناهموار و تغذیۀ ساده، از نیروی انسان نمی کاهد و قدرت را تضعیف نمی کند. درختان بیابانی که از مراقبت و رسیدگی مرتب باغ بان محروم می باشند، چوب محکم تر و دوام بیشتری دارند. بالعکس درختان باغستان ها که دائماً مراقبت شده اند و باغ بان به آن ها رسیدگی کرده است، نازک پوس تر و بی دوام ترند.
خداوند متعال در جای دیگری از قرآن کریم می فرماید:
"وَ لَنَبلُوَنَّکُم بِشَیئٍ مِنَ الخَوفِ وَ الجوعِ وَ نَقصٍ مِنَ الأموالِ وَ الأنفُسِ وَ الثَّمَراتِ وَ بَشِّرِ الصّابِرین"
«حتماً شما را با اندکی از ترس، گرسنگی و آفت در مال ها و جان ها و میوه ها می آزمائیم و البته به افراد صبور و با استقامت، مژده می دهیم».
پیمایش درۀ دربادام و درۀ شمخال - قسمت اول
درگز - خراسان رضوی
اجرای برنامه در مرداد1395
این برنامه: اکتشافی و ماجراجویی
شاید نتوان کوهنوردی را سراغ گرفت که اهل خطۀ خراسان بوده و درۀ شمخال را پیمایش نکرده باشد. درۀ شمخال که بیش از 22کیلوتر، مسافت دارد، از روستای شمخال، آغاز شده و در نهایت، به جادۀ قوچان-درگز، ختم می شود. این درۀ پر آب و سرسبز، آبستن چشم انداز های بدیع و خارق العاده ای است که چشم هر بیننده ای را جلا داده و خستگی پیمایش طولانی مسیر را، از ساق های افراد می زداید. این درۀ طولانی، به غیر از موارد نادر، کاملاً در آب پیمایش می شود که تجربه ای متفاوت را برای دره نوردان، می آفرینَد.
هر هفته در ایام تعطیل، این منطقه پر از گردشگر می شود و معمولا در یک برنامۀ یک روزه، این دره را پیمایش می کنند. اما ما در این برنامه تصمیم گرفتیم که درۀ نسبتاً ناشناختۀ دُربادام را پیمایش کنیم و از درۀ شمخال، برخلاف جهت حرکت آب، به روستای شمخال برسیم.
در توضیح برنامه باید گفت که درۀ شمخال و درۀ دُربادام، در انتها به هم می رسند و از آن جا در یک درۀ گشادتر و با حجم آب مضاعف، به جادۀ قوچان-درگز می رسند. این طور مرسوم است که همۀ گروه ها، درۀ شمخال را پیمایش می کنند، اما هیچ گروهی درۀ دُربادام را پیمایش نمی کند. شاید علتش این باشد که درۀ شمخال، هم کوتاه تر است و هم تنگ و باریک تر است و در نتیجه، مناظر زیباتری دارد. اما به نظر من، این دلیل نمی شود که دیگر هیچ کس در طول عمرش، حتی یک بار هم در درۀ دربادام، گام نگذارد؛ خصوصاً آن که این دره نیز، طبیعت و مناظر منحصر به فرد خودش را دارد.
من در اولین پیمایش درۀ شمخال که، در سال1390 انجام دادم، در بین را و به اصطلاح در محل دوآبی، چشمم به درۀ دُربادام افتاد و در ذهنم رفت که هر زمانی که فرصت شد، این دره را پیمایش کنم. این قضیه گذشت تا 5سال بعد و در مرداد1395 با برسی نقشه و با 4نفر از دوستانِ پشت کار و باذوق، این درۀ بکر اما بزرگ و طولانی را در یک برنامۀ دو روزه، پیمایش کردیم که قطعاً تبدیل به یکی ازخاطرات خوب کوهنوردی همگی ما خواهد شد. شما هم قطعاً با دیدن تصاویر زیبای درۀ دُربادام، این مطلب را تأیید خواهید کرد که این دره، ارزش آن را دارد که پیمایش شود.
توضیحات برنامه، در خِلال تصاویر خواهد آمد.
حدوداً ساعت12 از مشهد حرکت کردیم و ساعت2 بعد از ظهر، به روستای دربادام رسیدیم. پس از مرتب سازی کوله ها، راهی درۀ مجاور روستا که به درۀ دُربادام معروف هست، گام نهادیم.
همانطور که در نقشه دیده می شود، مسیر طی شدۀ دره دُربادام، با رنگ سبز و مسیر طی شدۀ دره شمخال، با رنگ آبی مشخص شده است. در این برنامه ما از روستای دربادام، پیمایش خود را آغاز کرده و تا دوآبی، ادامه دادیم و از دوآبی، وارد دره شمخال شده و تا روستای شمخال، پیمایش کردیم.
روستای دُربادام
جادۀ روستای دربادام که در نهایت، به مرز ترکمنستان، ختم می شود.
ابتدای درۀ دُربادام
بوته های زرشک کوهی که تعدادشون در این دره، کم نبود.
موش صحرایی
در ابتدای دره، باغات اهالی منطقه به صورت پراکنده وجود دارند؛ اما رفته رفته، دیگر اثری از این باغات دیده نمی شود.
پس از پیمایش دوساعته، در خنکای سایه، استراحت می کنیم. پیمایش در آب با کوله های سنگین، انرژی مضاعفی را از اعضای گروه می گیرد.
پدیدۀ طبیعی زیبا در درۀ دُربادام
پیمایش دره همچنان ادامه دارد و برای این که فرصت کمی تا تاریک شدن هوا داریم، سرعتمان را افزایش می دهیم.
اکنون خورشید، غروب کرده است و ما در روشنی اندکی که هنوز در داخل دره هست، به دنبال محل مناسب، جهت شب مانی می گردیم.
بالأخره یک فضای مسطح در کنار رودخانه پیدا می شود و ما در همان جا، چادر را برپا می کنیم. در این شب پر ستاره و نه چندان سرد، فرصت خوبی دارم که از آسمان شب درۀ دربادام، عکاسی کنم.
نمایی از کهکشان راه شیری از درۀ دربادام
پس از استراحت شبانه و خواندن نماز صبح، پیش از صرف صبحانه، پیمایش دره را از سر می گیریم تا از خنکای صبح گاهی، نهایت استفاده را کرده باشیم.
لطفاً برای دیدن قسمت دوم گزارش این برنامه، به ادامه مطلب مراجعه نمایید.
