مردمان ایران زمین، از دیرباز، پی به ارزش آب، به عنوان ماده ای ارزشمند، برای حیات، برده بودند. در فلات خشک ایران، به جهت نیازی که همواره به آب وجود داشته است، موجب شده بود تا ابداعات و اختراعاتی، برای ذخیره سازی این عنصر حیاتی، به کار برده شود. یکی از این ابداعات، برکه یا آب انبار است که در انواع مدور، مستطیل و چلیپایی، در دوران صفویه و قاجاراییه به بهره برداری، می رسید.