بسم الله الرّحمن الرّحیم
«الَّذِينَ يُنْفِقُونَ فِى الْسَّرَّآءِ وَالْضَّرَّآءِ وَالْكاظِمِينَ الْغَيْظَ وَ الْعَافِينَ عَنِ الْنَّاسِ وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ.»
پرهیزکارانی که بهشت، برای آن ها آماده و مهیا شده است، همان کسانی هستند که به وقت راحتی و سختی، در راه خدا هزینه می کنند و در عصبانیت، خودشان را کنترل می کنند و خطاهای مردم را ندیده می گیرند. خدا چنین افراد درستکار و نیکوکار را دوست دارد.
سورۀ آل عمران - آیۀ134
نکاتی اجمالی در مورد آیه:
سیمای پرهیزکاران
خداوند در این آیه، پرهیزگاران را با چهار صفت عالی، معرفی می فرماید. دربارۀ نخستین صفت مى فرماید: «آن ها در همه حال، انفاق مى کنند؛ چه زمانی که آن ها، در راحتى و وُسعت به سر می برند و چه هنگامی که در پریشانى و محرومیت، قرار دارند.» آن ها با این عمل، ثابت مى کنند که روح کمک به دیگران و نیکوکارى، در جان آن ها نفوذ کرده است و به همین دلیل، تحت هر شرایطى، اقدام به این کار مى کنند.
شاید برخی بگویند: افراد تنگدست، چگونه می توانند انفاق کنند؟ در پاسخ باید گفت: که افراد تنگدست نیز می توانند به مقدار توانایى و قدرتی که دارند، در راه کمک به دیگران، انفاق کنند. ثانیاً انفاق، منحصر به مال و ثروت نیست، بلکه هر گونه موهبت خدادادى را شامل مى شود، خواه مال و ثروت باشد، یا علم و دانش، یا مواهب دیگر. به این ترتیب، خداوند مى خواهد روح گذشت، فداکارى و سخاوت را حتى در نفوس مستمندان، جاى دهد تا از رذائل اخلاقىِ فراوانى که از "بخل"، سرچشمه مى گیرد، فاصله بگیرند.
در پایان باید گفت که گذشتِ از مال و ثروت، آن هم در حال ناخوشى و تنگدستى، روشن ترین نشانۀ مقام تقوا می باشد.
و اما خداوند نسبت به دومین صفت پرهیزگاران مى فرماید: « آن ها بر خشم خود مسلطند، خشم خود را فرو مى نشانند.»
غضب، حالت برافروختگى و هیجان فوق العادۀ روحى می باشد که بعد از مشاهدۀ ناملایمات، به انسان دست مى دهد. حالت خشم و غضب، از خطرناک ترین حالات انسان دو پا می باشد که اگر جلوى آن گرفته نشود، در شکلِ نوعی جنون و دیوانگى و از دست دادن هر نوع کنترل اعصاب، خودنمایى مى کند که بسیارى از جنایات و تصمیم هاى خطرناکی که انسان ها در زندگی خود گرفته اند، از غضب، سرچشمه می گیرد و لذا فرو بردن خشم، دومین صفت برجستۀ پرهیزکاران، در این آیه معرفى شده است.
و اما خداوند در بیان سومین توصیف پرهیزگاران مى فرماید: « آن ها از خطاى مردم مى گذرند.»
فرو بردن خشم، بسیار خوب است اما به تنهایى کافى نیست، زیرا ممکن است، کینه و عداوت را از قلب انسان، ریشه کَن نکند. پس براى پایان دادن به حالت عداوت، هم احتیاج به "کظمِ غیظ" داریم، و هم به "عفو و بخشش" نیاز داریم.
و اما خداوند در چهارمین توصیف پرهیزگاران مى فرماید: « خداوند نیکوکاران را دوست مى دارد.» یعنى پرهیزگاران، نیکوکار هستند.
در این جا اشاره به مرحلۀ عالى تر از "عفو" شده و آن این است که انسان نه تنها باید خشم خود را فرو برد و با عفو و گذشت، کینه ها را از دل خود بشوید، بلکه با نیکى کردن در برابر بدى (آن جا که طرف مقابل، شایسته است) ریشۀ دشمنى را در دِلِ طرف مقابل نیز بسوزاند و قلب او را نسبت به خویش، مهربان گرداند.
روزى یكى از خدمتكاران امام سجاد(علیه السلام)، در موقع شستشوى سر و صورت آن حضرت، ظرف آب از دستش افتاد و سر امام را زخمى كرد. امام به او نگاهى كرد. او دریافت كه امام ناراحت شده است. بلافاصله گفت: «والكاظمین الغیظ». امام فرمود: من خشم خود را فرو بردم. او دوباره گفت: «والعافین عن الناس». امام فرمود: تو را عفو کردم. او دوباره گفت: «واللّه یحبّ المحسنین». امام فرمود: تو در راه خدا آزاد هستی.
پیام های آیه:
تقوا، از انفاق جدا نیست. «اُعدّت للمتّقین الّذین ینفقون...»
انفاق، سخاوت مى خواهد نه ثروت. «فى السرّاء والضرّاء»
نه در حال رفاه، از محرومان غافل باشیم، و نه در تنگدستى بگوییم كه ما خود گرفتاریم. «فى السرّاء والضرّاء»
پرهیزگاران مغلوب غرایزی همچون خشم، نمی شوند، بلکه آن ها حاكم ومالک خویشتن اند. «الكاظمینالغیظ»
تقوا، از سعۀ صدر جدا نیست. «والعافین عن الناس»
شخص پرهیزگار، منزوى نیست، بلكه با مال و اخلاق خوب خود، با مردم معاشرت مى كند. «ینفقون، كاظمین، عافین»
در عفو خطاكار، ایمان او شرط نیست. «والعافین عن الناس»
كسى كه مى خواهد محبوب خدا شود، باید از مال، بگذرد و خشم وغضب را فرو برد. «واللّه یحبّ المحسنین»
انفاق به محرومان و گذشت از خطاى مردم، از مصادیق احسان و نیكوكارى می باشد. «ینفقون، كاظمین، عافین، محسنین»
روستای نجنه علیا
بانه - استان کردستان
زمان اجرای برنامه: شهریور1396
مناظر استان کردستان، همیشه زیبا و دوست داشتنی بوده است. رشته کوه زاگرس نیز، از این استان، عبور کرده و ناهمواری های زیادی را در این منطقه، به وجود آورده است. اهالی این استان نیز به خوبی از پسِ ناهمواری ها، بَر آمده اند و در شرایط سخت کوهستانی، در قرن های متوالی، خانه های خود را بنا کرده و زیسته اند. من نیز در سفر دو هفته ای که به این استان زیبا داشتم، پس از سیاحت در شرق و مرکز استان، وارد غرب این استان شده و شهر بانه، آخرین مقصد من در استان کردستان بود. بانه شهری است که مردم ایران، آن را به بازارهای متنوعش می شناسند اما ما در اقامت دو روزه ای که در این شهر داشتیم، بیشتر وقت خود را در روستاهای اطراف آن سپری کردیم. یکی از روستاهای دیدنی این منطقه، روستای نجنه علیا می باشد که در 37کیلومتری شمال غربی بانه قرار گرفته است. طبیعت این روستا، جنگلی و کوهستانی می باشد که در مجاورت آن، یک تفرجگاه بسیار زیبا و چشم نوازی وجود دارد که در کنار آن، یک مجموعۀ بزرگ پرورش ماهی و اقامتگاه لوکس دو طبقه و سرویس بهداشتی، تأسیس شده است. در این مجموعه شما می توانید ماهی خود را انتخاب کرده و به صورت کبابی، تحویل بگیرید. روزانه، مسافران قابل وجهی برای استراحت و صرف ناهار، خودشان را به این روستا می رسانند.
ما نیز برای رسیدن به این روستا، ابتدا وارد جادۀ بانه - سردشت شدیم و پس از عبور از شهر کانی سور، به روستای کوخانی می رسیم. از این روستا نیز وارد یک جادۀ فرعی می شویم که پس از عبور از روستاهای نمه شیر و نجنه سفلی، به روستای نجنه علیا می رسیم.
موقعیت روستای نجنه علیا بر روی نقشه
چندین نمای متفاوت از روستای نجنه علیا
اسب هایی که آزادانه در طبیعت زیبای روستا، زندگی می کنند.
تصاویری از استخرهای پرورش ماهی در کنار روستا
و اقامتگاهی که با نام هتل ماسی، در اختیار گردشگران قرار می گیرد.
طبیعت جنگلی جادۀ روستای نجنه علیا
و اما در پایان...
امام باقر(علیه السّلام) فرمودند:
«سه چیز، انسان را هلاک می کند: الف) بخلی که بر انسان، چیره شود. ب) هوای نفسی که انسان، از او پیروی کند. ج) عُجب و خود بزرگ بینی.(این که انسان خودش را از همه برتر و بالا تر ببیند)
سه چیز، انسان را نجات می دهد: الف) ترس از خداوند در نهان و عیان. ب) میانه روی در هنگام ثروتمند بودن و یا فقر. ج) گفتن حرف حق در هنگان خوشی و خرسندی و یا در هنگام خشم.»
فرازی از دعای جوشَن کبیر که در آن، خداوند را معرّفی و توصیف می نماید: (کتاب مفاتیحُ الجِنان)
«یا مَن لا یَغفِرُ الذَّنبَ إلّا هو»: ای خدایی که فقط تو می توانی گناهان را بیامُرزی.
«یا مَن لا یُتِمُّ النِّعمَةَ إلّا هو»: ای خدایی که تنها تو می توانی نعمت ها را، تامّ و کامل بر بندگانت عطا کنی.
فرازی از کتاب صَحیفۀ سجّادیّه که مناجات امام سجّاد(علیه السّلام) با خداوند می باشد:
«وَ اجعَلنی فی جَمیعِ ذَلِکَ مِنَ المُصلِحینَ بِسُؤالی إیّاکَ، المُنجِحینَ بالطَّلَبِ إلَیکَ غَیرِ المَمنوعینَ بِالتَّوَکُّلِ عَلَیکَ. المُعَوِّدینَ بِالتَّعَوُّزِ بِکَ، ألرّابِحینَ فِی التِّجارَةِ عَلَیک، ألمُجارینَ بِعِزِّک، ألموسَعِ عَلَیهِمُ الرِّزقُ الحَلالُ مِن فَضلِک، ألواسِعِ بِجودِکَ وَ کَرَمِک، ألمُعَزّینَ مِنَ الذُّلِّ بِکَ، وَ المُجارینَ مِنَ الظُّلمِ بِعَدلِکَ، وَ المُعافَینَ مِنَ البَلاءِ بِرَحمَتِک، وَ المَعصومینَ مِنَ الذُّنوبِ وَ الزَّلَلِ وَ الخَطاءِ بِتَقواکَ، التّارِکینَ لِکُلِّ مَعصیَتِکَ، ألسّاکِنینَ فی جِوارِکَ. ألّلهُمَّ أعطِنا جَمیعَ ذَلِکَ بِتَوفیقِکَ وَ رَحمَتِکَ، وَ أعِذنا مِن عَذابِ السَّعیر.» درعای25 - شمارۀ11
ای خدای من؛ مرا جزو آن دسته از بندگانت قرار دِه که وقتی به تو پناه می آورند، محفوظ می مانند؛ و در تجارت با تو، سود می کنند؛ و در سایۀ عزت تو، ایمن هستند؛ و روزیِ زیادی از فضل وسیع تو دارند؛ و به سبب تو عزیز می گردند؛ و از ستم ستمگران، به تو پناه می آورند؛ و و از گزند بلاها، به مدد تو مَصون می مانند؛ و به سبب پرهیزکاری و تقوا، از گناهان و لغزش ها، محفوظ می مانَند؛ و نافرمانی تو را ترک کرده و در پناهِ تو جای گرفته اند. خدایا، این خواسته ام را به رحمت خودت بر من ارزانی دار و مرا از عذاب دوزخ، حفظ کن.
«به امید ظهور یگانه مُنجی عالَم»
عمریست تشنه کام تو هستیم و آب نیست عمریست بی قرار تو هستیم و تاب نیست
عمریست در نبودِ تو، همسایۀ شبیم در آسمانِ هیچ دلی آفتاب نیست
سرشار از محبت و از مهرَبانی است در عالمِ حضور تو، حرف عزا نیست
می جویمت به خواب و نفهمیده ام هنوز در چشم های منتظران تو، خواب نیست
باید خودت برای ظهورت دعا کنی در دست ما دعای فرج مستجاب نیست
ما گوشمان نمی شنود پاسخ تو را وَر نه سلام های کسی، بی جواب نیست
ای مرد انتقام زمانی که می رسی دیگر بقیع، مثل گذشته خراب نیست
لطفاً برای مشاهدۀ سایر سفرنامه های من در استان کردستان، اینجا را کلیک نمایید.
لطفاً برای مشاهدۀ سایر سفرنامه های من در ایران، اینجا را کلیک نمایید.
برای مشاهدۀ صفحه اصلی سایت، اینجا را کلیک نمایید.