بسم الله الرّحمن الرّحیم
«وَاتَّقُواْ يَوْماً تُرْجَعُونَ فِيهِ إِلَى اللَّهِ ثُمَّ تُوَفَّى كُلُّ نَفْسٍ مَا كَسَبَتْ وَ هُمْ لَا يُظْلَمُونَ.»
و از روزى بپرهیزید و بترسید که در آن روز، به سوى خدا باز گردانده مى شوید؛ سپس به هرکس پاداش آن چه را انجام داده، به طور کامل بازپس داده مى شود، و به آن ها ستم نخواهد شد.
سورۀ بقره - آیۀ281
نکاتی اجمالی در مورد آیه:
خداوند در این آیه، مردم را متوجه رستاخیز و کیفر اعمال بد کاران ساخته و به آن ها هشدار مى دهد که توجه داشته باشند، روزى در پیش است که همۀ اعمال انسان بدون کم و کاست به او داده مى شود، و تمام آن چه را که در بایگانى عالم هستى نگهدارى شده، یک جا به دست وى مى سپارند. آن گاه است که از نتایج شوم آن ها وحشت مى کند، اما این محصول، چیزى است که خود او کاشته است و کسى به او ستم نکرده، بلکه این خود او است که به خویش ستم روا داشته است. مثل شخصی که با ناپرهیزی، خودش را گرفتار بیماری می کند.
پیام های آیه:
قیامت، روز مهمى است. تنوین كلمه «یوماً»، اشاره به عظمت آن روز دارد.
تقوا و یاد قیامت، قوى ترین عامل، براى دور شدن از ربا وسایر محرّمات است. «و اتقوا یوماً ترجعون فیه»
در معاملات این جهان، امكان كم و كاست هست، ولى در معاملۀ با خداوند، هیچ گونه كم و كاستى نیست. «توفّى كلّ نفس ما كسبت»
ملاك جزا و پاداش، عمل است، نه آرزو. «ماكسبت»
نگران انفاق و ترك سود رباهایتان نباشید، از پاداش اعمال نیك شما اندكى كاسته نمى شود. «توفّى كلّ نفس... لا یظلمون»
اسکله صیادی بندر سیریک
هرمزگان
اجرای برنامه در فروردین1395
بندر سیریک هم همانند بنادر دیگر جنوب کشور، دارای اسکلۀ صیادی است که لنج های ماهیگیری در آن توقف می کنند. ما نیز در سفری که به بندر سیریک داشتیم تصمیم گرفتیم که از این اسکله دیدن کنیم. به سمت اسکله حرکت کردیم. ماشین را در کنار اسکله پارک کردیم و قبل از آن که وارد آن جا شویم، یک لنج به گل فرو رفته، نگاه ما را به خود معطوف کرد. آن قدر این صحنه، چشم نواز و رمانتیک بود که در ابتدای کار، آن را سوژۀ عکاسی قرار داده و سپس پا به اسکله گذاشتیم. این لنج به گل نشسته تا حدی یاد آور کشتی یونانی در جزیرۀ کیش می باشد.
چندین نمای متفاوت از لنج به گل نشسته
موقعیت "بندر سیریک" بر روی نقشه
و حالا تصاویر اسکلۀ صیادی بندر سیریک
لطفاً برای مشاهدۀ سایر سفرنامه های من در استان هرمزگان، اینجا را کلیک نمایید.
لطفاً برای مشاهدۀ سایر سفرنامه های من در ایران، اینجا را کلیک نمایید.
و اما در پایان...
مطلبی بر گرفته از کتاب عدل الهی - به قلم شهید آیت الله مطهری
امام صادق(علیه السّلام) فرمود:
«کارتان را برای خدا قرار دهید نه برای مردم، زیرا هر چه برای خدا است، به سوی خدا بالا می رود و هر چه برای مردم است، به سوی خدا بالا نمی رود.»
اسلام، عمل با روح می خواهد نه عمل بی روح. روح عمل و جان عمل، همان اخلاص است. آن چه که در حساب خدا، مایۀ ارزش اعمال است، کیفیت عمل است نه کمیت.
توجه نکردن به این نکته سبب شده که گروهی از مردم، در برخی از اعمال با ارزش اولیای خدا، وقتی که حجم اجتماعی آن عمل را کوچک دیده اند، افسانه سازی کنند. مثلاً دربارۀ انگشتری که امیرالمؤمنین علی(ع) که در حال رکوع، به فقیر دادند وبعد نیز دربارۀ آن، آیه نازل شد، ارزش آن انگشتر را به اندازۀ خراج سوریه و شامات بدانند. فکر نکرده اند انگشتری که معادل خراج سوریه و شام باشد، در شهر مدینه که فقیر و بیچاره های زیادی در آن وجود دارد، زینت بخش دست علی(ع) نخواهد بود. فرضاً چنین انگشتری در دست علی(علیه السّلام) می بود، او آن را به یک گدا نمی داد، بلکه با چنان انگشتری، مدینه را آباد می کرد و همۀ بینوایان شهر را نجات می داد.
عقل افسانه سازان درک نکرده است که عمل بزرگ، در نزد خدا، حسابی غیر از حساب های مادی دارد. گویی آنان پنداشته اند که گران قیمت بودن انگشتر، چشم خدا را خیره کرده و او را وادار به تحسین کرده است که آفرین به "علی"، چه کار بزرگی انجام داد.
در جایی دیگر نیز حضرت علی(علیه السّلام) و خاندانش، قرص نان جوینی انفاق کردند و بلافاصله پس از آن، سورۀ "هل أتی" نازل شد.
اهمیت عمل حضرت علی(علیه السّلام) و خاندانش از جنبۀ مادی که نظرهای ما را جلب می کند نیست، بلکه اهمیت عمل آنان، در این که عملی پاک و صد در صد خاص، برای خدا بوده است می باشد. این حد از اخلاص، برای ما حتی قابل تصور و لمس هم نیست. اخلاصی که در ملکوت أعلی، انعکاس یافته و عکس العمل تمجید و تحسین خدا را به وجود آورده است.
فرازی از دعای جوشَن کبیر که در آن، خداوند را معرّفی و توصیف می نماید: (کتاب مفاتیحُ الجِنان)
«یا مَن أطعَمَنی وَ سَقانی»: ای خدایی که مرا نوشاندی و خوراک دادی.
«یا مَن عَصَمَنی وَ کَفانی»: ای خدایی که مرا نگهداشت و حمایتم کرد.
فرازی از کتاب صَحیفۀ سجّادیّه که مناجات امام سجّاد(علیه السّلام) با خداوند می باشد:
«لا أمرَ لی مَعَ أمرِک، عَدلٌ فِیَّ قَضائُک، وَ لا قُوَّةَ لی عَلَی الخُروجِ مِن سُلطانِک، وَ لا أستَطیعُ مُجاوَزَةَ قُدرَتِک، وَ لا أستَمیلُ هَواک، وَ لا أبلُغُ رِضاک، وَ لا أنالُ ما عِندَکَ إلّا بِطاعَتِکَ وَ بِفَضلِ رَحمَتِک»
ای خدای من؛ من در مقابل فرمانت هیچ گونه اختیاری ندارم، و هر چه دربارۀ من حکم کنی، سزاوارم؛ نیروی بیرون رفتن از فرمانروائیت را ندارم؛ و نیز یارای عبور از قدرتت را ندارم؛ و نمی توانم لطف و خشنودی ات را بدست آورم مگر به وسیلۀ اطاعت و بندگی و فضل و رحمتت.
«به امید ظهور یگانه مُنجی عالَم»
طی شد به انتظار، خزان و بهار ما آه و دریغ و درد، نیامد نگار ما
این روح زخم خورده علاج از دوا نشد باید طبیب ما برسد در کنار ما
بس که نکرده ایم وفا بر دل حبیب گم گشته است در نظرش اعتبار ما
گر لحظه ای ز دست کریمش جدا شویم موقوف حسرت است سرانجام کار ما
آقا برای چیست به ما خو نکرده ای دیدی که نیست یاد تو در کار و بار ما