بسم الله الرّحمن الرّحیم
«الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أمْوَالَهُمْ بِاللَّيْلِ وَالْنَّهَارِ سِرّاً وَعَلَانِيَةً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ.»
کسانى که اموال خود را، شب یا روز، پنهان یا آشکار، انفاق مى کنند، مزدشان نزد پروردگارشان محفوظ است؛ نه ترسى بر آنهاست، و نه اندوهگین مى شوند.
سورۀ بقره - آیۀ274
نکاتی اجمالی در مورد آیه:
در تفاسیر آمده است كه این آیه، در شأن حضرت على علیه السلام نازل شده است. هنگامى كه آن حضرت فقط چهار درهم ذخیره داشت، یك درهم را در روز، یك درهم را در شب، سومین آن را مخفیانه، و چهارمین درهم را آشكارا در راه خدا انفاق نمود.
البته وعده این آیه، شامل همه كسانى مىشود كه این گونه عمل كنند. چنین افرادى نه از فقر و تنگدستى بیم دارند، چون به وعدههاى خداوند ایمان داشته و به او توكّل مىكنند، و نه به خاطر انفاق، اندوهگین مىشوند، چون به رضایت الهى و آثار اخروى انفاق توجّه دارند.
شاید دلیل آن که در این آیه، "شب" بر "روز" و "مخفیانه" بر "آشکارا" مقدم شده این است که انفاق ها و بخشش های پنهانی و در دل شب، ارزش بیشتری دارد.
تردیدى نیست که انفاق علنى و آشکار، در راه خدا و اختفاى آن هر کدام اثر مفیدى دارد، زیرا هنگامى که انسان به طور آشکار و علنى مال خود را در راه خدا انفاق مى کند، اگر انفاق واجب باشد مثل خمس و زکات، گذشته از این که مردم، تشویق به این گونه کارهاى نیک مى شوند، رفع این تهمت نیز از انسان مى گردد که به وظیفه واجب خود عمل نکرده است.
و اگر انفاق مستحب باشد، در حقیقت یک نحوه تبلیغ عملى است که مردم را به کارهاى خیر و حمایت از محرومان و انجام کارهاى نیک اجتماعى و عام المنفعه تشویق مى کند.
و چنان چه انفاق به طور مخفى، و دور از انظار مردم انجام شود، به طور قطع، ریا و خود نمائى در آن کمتر است، و خلوص بیشترى در آن خواهد بود؛ مخصوصاً درباره کمک به محرومان، آبروى آنها بهتر حفظ مى شود، و لذا آیه فوق مى گوید: «هر یک از دو کار در مورد خود خوب و شایسته است»
ولى مسلّم است که هیچ یک از این دو دستور اظهار و اخفاى انفاق و بخشش، جنبه عمومى و همگانى ندارد، بلکه موارد مختلف است. در پاره اى از موارد که اثر تشویقى آن بیشتر است و لطمه اى به اخلاص نمى زند، بهتر است اظهار گردد، و در مواردى که افراد آبرومندى هستند که حفظ آبروى آن ها ایجاب مى کند، انفاق به صورت مخفى انجام گیرد و بیم ریاکارى و عدم اخلاص مى رود، مخفى ساختن آن بهتر خواهد بود.
از امام صادق(علیه السلام) نقل شده که فرمود: «زکات واجب را به طور آشکار از مال جدا کنید و به طور آشکار انفاق نمائید اما انفاق هاى مستحب اگر مخفى باشد بهتر است.»
نکتۀ دیگر آن است که انفاق، علاوه بر انفاق مال و ثروت، شامل انفاقِ علم، آبرو و مقام نیز مى شود.
یادآورى این نكته لازم است كه توجّه اسلام به مسئلۀ انفاق، به معناى گدا پرورى و رواج تكدّى گرى نیست، زیرا در بسیارى از روایات، از كسانى كه بدون داشتن نیاز، از دیگران درخواست كمك مى كنند، مذمّت شده واز سوى دیگر، بهترین نوع انفاق، در اختیار قراردادن ابزار كار به جاى پول دادن، معرفى شده است.
پیام های آیه:
داشتن روحیّۀ انفاق و سخاوت مهم است؛ نه یكى دو بار انفاق، آن هم از روى ترحّم. «ینفقون» فعل مضارع بر استمرار دلالت دارد.
وعدههاى الهى به پاداش، بهترین مشوّق انسان در كارهاى نیك است. «فلهم اجرهم»
آرامش و امنیّت، از بركات انفاق است. «لاخوف علیهم ولا هم یحزنون»
تصاویر رمل های پیرامون بندر سیریک
هرمزگان
اجرای برنامه در فروردین1395
بندر سیریک واقع در شرق استان هرمزگان و غرب سواحل مکران و در حاشیۀ تنگۀ هرمز قرار گرفته است. در پیرامون این شهر بندری، رمل ها و ماسه بادی های پراکنده ای وجود دارد که در این سفری که به استان هرمزگان داشتم، سوژۀ عکاسی من شد. تصاویری که دیدن آن خالی از لطف نیست.
لطفاً برای مشاهدۀ سایر سفرنامه های من در استان هرمزگان، اینجا را کلیک نمایید.
لطفاً برای مشاهدۀ سایر سفرنامه های من در ایران، اینجا را کلیک نمایید.
موقعیت "بندر سیریک" بر روی نقشه
و اما در پایان...
امام صادق(علیه السّلام) فرمود:
«کارتان را برای خدا قرار دهید نه برای مردم، زیرا هر چه برای خدا است، به سوی خدا بالا می رود و هر چه برای مردم است، به سوی خدا بالا نمی رود.»
اسلام، عمل با روح می خواهد نه عمل بی روح. روح عمل و جان عمل، همان اخلاص است. آن چه که در حساب خدا، مایۀ ارزش اعمال است، کیفیت عمل است نه کمیت.
فرازی از دعای جوشَن کبیر که خداوند را معرّفی و توصیف می نماید: (کتاب مفاتیحُ الجِنان)
«یا مَن خَلَقَنی وَ سَوّانی»: ای خدایی که مرا به بهترین وجه، آفرید.
«یا مَن رَزَقَنی وَ رَبّانی»: ای خدایی که مرا با روزی اش، پرورش داد.
فرازی از کتاب صَحیفۀ سجّادیّه که مناجات امام سجّاد(علیه السّلام) با خداوند می باشد:
«ألّلهُمَّ إنَّکَ إن صَرَفتَ عَنّی وَجهَکَ الکَریمَ أو مَنَعتَنی فَضلَکَ الجَسیمَ أو خَطَرتَ عَلَیَّ رِزقَکَ أو قَطَعتَ عَنّی سَبَبَکَ، لَم أقدِر عَلَی ما عِندَکَ بِمَعونَةِ سِواکَ، فَإنّی عَبدُکَ وَ فی قَبضَتِک، ناصِیَتی بِیَدِک»
ای خدای من؛ اگر روی کریمانه ات را از من برگردانی؛ و فضل عظیم خود را از من دریغ داری؛ و مرا از روزی ات محروم کنی؛ و رشتۀ مرا از خود بگسلی؛ هیچکس نمی تواند به اندازۀ تو، مرا کمک کند، چون من بندۀ تو و در اختیار تو هستم؛ و موی پیشانی ام در پنجۀ قدرت توست.
«به امید ظهور یگانه مُنجی عالَم»
از غم یار دلم شوق گریبان دارد دل هجران زده پس کی سَر و سامان دارد
دل من نیست فقط در پی او می سوزد هر طرف می نگرم عاشق حیران دارد
چند سالی است که من منتظرم برگردی ای مسافر، سفر هجر تو پایان دارد؟
گر چه یوسف نکند میل، به دیدار وطن دل یعقوب به برگشتنش ایمان دارد
کرم تو است که ما را بخری وَر نه گدا چه متاعی جهت عرضه به سلطان دارد
لطفاً برای مشاهدۀ سایر سفرنامه های من در استان هرمزگان، اینجا را کلیک نمایید.
لطفاً برای مشاهدۀ سایر سفرنامه های من در ایران، اینجا را کلیک نمایید.