طبیعت جاده بندر جاسک - لیردف

بسم الله الرّحمن الرّحیم

«...وَ اللَّهُ غَفُورٌ حَلِيمٌ‏.»

خداوند، آمرزنده و حلیم و بردبار است.

سورۀ بقره - آیۀ225

 

 

طبیعت جاده بندر جاسک - لیردف

هرمزگان

اجرای برنامه در اسفند1395

در سرتاسر حواشی دریای جنوب ایران، پدیدۀ فرسایش کوه ها و تپه های زیادی به چشم می خورد. پدیده هایی که در برخی از موارد، قابل توجه و حیرت انگیز می باشد. کوه های مریخی چابهار و درۀ ستارگان جزیرۀ قشم، از جملۀ معروف ترین آن ها می باشد. یکی از این فرسایش های زیبا و متحیّر العقول، در حدّ فاصل بندر جاسک به شهر کوچک لیردف به چشم می خورد. این پدیده های طبیعی زیبا، آن قدر جذاب و چشم نواز هستند که مسافران را برای لحظاتی به خود جلب می کند. ما نیز که از بندر جاسک، راهی لیردَف بودیم، در حاشیۀ جاده برای دقایقی ایستادیم و به تماشای این اشکال عجیب و غریب، پرداختیم.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

لطفاً برای مشاهدۀ سایر سفرنامه های من در استان هرمزگان، اینجا را کلیک نمایید.

لطفاً برای مشاهدۀ سایر سفرنامه های من در ایران، اینجا را کلیک نمایید.

و اما در پایان...

مرگ، نسبی است.

برخی گمان می کنند که مرگ، مساوی است با نیستی و حال آن که مرگ، برای انسان، نیستی نیست؛ تحوّل و تطیّر و دگرگونی است. غروب از یک نشئه و طلوع در نشئۀ دیگر است. به تعبیر دیگر، مرگ نیستی نیست، ولی نه نیستی مطلق، بلکه نیستی نسبی؛ یعنی نیستی در یک عالَم و هستی در عالَم دیگر. انسان، مرگ مطلق ندارد. مرگ عبارتست از ازدست دادن یک حالت و به دست آوردن حالتی دیگر. مثلاً وقتی خاک، تبدیل به گیاه شود، مرگ او رخ می دهد اما مرگ مطلق و عدم شدن نیست، بلکه خاک، شکل سابق و خواص پیشین خود را از دست داده و دیگر آن تجلّی و ظهوری را که در صورت جمادی داشت، ندارد؛ یعنی از یک حالت مرده است و در وضع و حالتی دیگر زندگی یافته است.

عدل الهی شهید - آیت الله مطهری

فرازی از دعای جوشَن کبیر که خداوند را معرّفی و توصیف می نماید: (کتاب مفاتیحُ الجِنان)

«یا مَن فِی السَّماءِ عَظَمَتُه»:  ای خدایی که عظمت و بزرگی ات در آسمان ها است.

«یا مَن فِی الأرضِ آیاتُه»:  ای خدایی که نشانه هایت بر روی زمین است.

فرازی از کتاب صَحیفۀ سجّادیّه که مناجات امام سجّاد(علیه السّلام) با خداوند می باشد:

«ألّلهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِه؛ وَ ادرَأ عَنّی بِلُطفِکَ، وَ اغذونی بِنِعمَتِکَ، وَ أصلِحنی بِکَرَمِک، وَ داوِنی بِصُنعِک، وَ أظِلَّنی فی ذَراکَ وَ جَلِّلنی رِضاک، وَ وَفِّقنی إذا اشتَکَلَت عَلَیَّ الاُمورُ لِأهداها، وَ إذا تَشابَهَتِ الأعمالُ لِأزکاها، وَ إذا تَناقَضَتِ المِلَلُ لِأرضاها.»

خداوندا؛ بر محمد و آل او درود فرست؛ و به لطف خویش، هر شری را از من دور کن؛ و به نعمت خود مرا پرورش ده؛ و به کرم خود، حال مرا نیک گردان؛ و به چاره سازی خود، درد مرا علاج دِه؛ و مرا در سایۀ خود پناه دِه؛ و مرا خلعت رضایت و خشنودی بپوشان؛ و هرگاه کارهایم به هم دَرآمیخت، مرا به آن چه بهتر است، راهنمایی کن؛ و چون در انجام چندین عمل، حیران ماندم، مرا به آن چه بی عیب تر است، راهنمایی کن؛ و چون فرقه ها و مذاهب گوناگون، بر خلاف یکدیگر برخاستند، مرا به آن چه پسندیده تر است، هدایت فرما.

«به امید ظهور یگانه مُنجی عالَم»

مگر می شود هر دلی مبتلای تو باشد     مگر می توان هر که با ماجرای تو باشد

مگر بردن نام شیرین تو اختیاریست     مگر می شود هرکسی با وِلای تو باشد

دلی مبتلای تو باشد که جای تو باشد     وگرنه غریبه کجا آشنای تو باشد

همه سال و ماه مرا با خودت وصله بستی     که شاید نصیب گدایت لقای تو باشد

همه حاجت سائل کوی لطف تو اینست     که روزی نباشد بدون عطای تو باشد

تو خود کرده ای انتخابم برای غلامی     که روزی غلام سیاهت فدای تو باشد