بسم الله الرّحمن الرّحیم
يَعْلَمُونَ ظَاهِراً مِّن الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ عَنِ الْآخِرَةِ هُمْ غَافِلُونَ.
آنها فقط ظاهرى اززندگى دنیا را مى دانند، و از آخرت (و پایان کار) غافلند.
سورۀ روم – آیۀ7
نکاتی اجمالی در مورد آیه:
تعداد کثیری از مردم، تنها از زندگى دنیا آگاهند، و تازه از این زندگى نیز، به ظاهرى قناعت کرده اند. مجموعه اى از سرگرمی ها و لذت های زودگذر و خواب و خیال ها، برداشت آنها را از زندگى دنیا تشکیل مى دهد. غرور و غفلتى که در این برداشت نهفته است، بر کسى پوشیده نیست.
اگر آنها باطن و درون این زندگى دنیا را نیز مى دانستند، براى شناخت آخرت کافى بود؛ چرا که دقت کافى در این زندگى زودگذر، نشان مى دهد که دنیا، حلقه اى است از یک سلسله طولانی، و مرحله اى است از یک مسیر بزرگ؛ همان گونه که دقت در زندگى دوران جنینى، نشان مى دهد که هدف نهائى، خود این زندگى در داخل رحم نیست، بلکه این یک مرحلۀ مقدماتى براى زندگى گسترده تری است.
آرى، آنها تنها ظاهرى از این زندگى را مى بینند، و از محتوا و مفاهیم و مکنون آن غافل هستند.
اصولاً، بینش یک انسان مؤمن و الهى، با یک فرد مادى یا مشرک، تفاوت بسیار دارد.
اولى، طبق عقیده توحیدى، جهان را مخلوق خداوندِ آگاه و حکیمی مى داند که تمام افعالش، روى حساب و برنامه است، و به همین دلیل، معتقد است جهان، مجموعه اى است از اسرار و رموز دقیق. هیچ چیز در این عالم ساده نیست. حقیقت دنیا، عمیق و پر محتوا است.
این بینش توحیدى به او مى گوید: از کنار هیچ حادثه و هیچ موضوعى ساده مگذر؛ زیرا ممکن است ساده ترین مسائل، پیچیده ترین آنها باشد.
او همیشه، به عمق این جهان مى نگرد و به ظواهر آن قانع نیست. او این درس را در مکتب توحید خوانده است. او براى عالم، هدف بزرگى قائل است و همه چیز را در دائرۀ آن هدف مى بیند.
در حالى که یک فرد مادى و بى ایمان، دنیا را مجموعه اى از حوادث کور و کر و بى هدف و شانسی و اتفاقی مى شمرد، و جز به ظاهر آن نمى اندیشد. اصلاً براى آن باطن و عمقى قائل نیست. وقتی ما دنیا را، بدون صاحب و خالق ببینیم، همه چیز آن را اتفاقی و بی هدف می پنداریم.
حتى به گفتۀ بعضى از دانشمندان بزرگ علوم طبیعى، تمام اندیشمندان بشر از هر قشر و گروهی که درباره نظام جهان به اندیشه برخاسته اند، از نوعى تفکر مذهبى برخوردار بوده اند.
"اینشتاین" دانشمند معروف معاصر مى گوید: به سختى مى توان در میان مغزهاى متفکر جهان، کسى را یافت که داراى یک نوع احساس مذهبى مخصوص به خود نباشد.
از سوى دیگر، چگونه ممکن است، کسى که این دنیا را مرحلۀ نهائى و هدف اصلى مى شمرد، با کسى که دنیا را به سانِ یک "مزرعه" و "میدان آزمودگی و امتحان"، براى زندگى جاویدان که دنبال آن است، مى داند، یکسان ببیند؟ او از آن ظاهرى بیش نمى بیند و این به اعماق ژرفش مى اندیشد.
و این اختلاف دیدها، در تمام زندگى آنها اثر مى گذارد. آن شخص "ظاهربین"، انفاق و بخشش را سبب خسران و زیان مى شمرد، در حالى که این انسانِ "موحّد"، انفاق را تجارتى پر سود مى داند. آن یکى، رباخوارى را مایه افزایش درآمد، و این یکى مایه وبال و بدبختى و زیان.
آن یکى جهاد را مایه دردسر، و شهادت را به معنى نابودى، و این یکى جهاد را رمز سربلندى، و شهادت را حیات جاویدان مى شمرد.
آرى، افراد بى ایمان تنها ظاهرى از زندگى دنیا را مى بینند و از آخرت غافلند. (یَعْلَمُونَ ظاهِراً مِنَ الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ هُمْ عَنِ الآخِرَةِ هُمْ غافِلُونَ)
جنگل فلکده
تنکابن - مازندران
اجرای برنامه در فروردین1393
آبگرم فلکده، یکی از جاذبه های گردشگری بی شمار منطقۀ دو هزار می باشد. این آبگرم که به علت، بکر بودن منطقه، حال و هوای طبیعی خودش را حفظ کرده است، در دل جنگل قرار گرفته و مورد استقبال گردشگران قرار گرفته است. این آبگرم نه چندان داغ، از دل کوه و در کنار رودخانه، جوشش می کند و در حوض ساده ای که ساخته اند، افراد در آن، تنی به آب می سایند. برای رسیدن به این آبگرم، باید از تنکابن، به سمت روستای لیره سر حرکت کنید و پس یک جادۀ خاکی نه چندان جالب، به این آبگرم دسترسی پیدا کنید. برخی از طبیعت دوستان، این جادۀ خاکی جنگلی را پیاده پیمایش می کنند.
ما در این برنامۀ سرد نیمه زمستانی، پس از آب تنی دل چسب در این هوای سرد، گشت و گذاری بس مختصر در جنگل و رودخانۀ اطراف آن زدیم که لذّت دیدن مناظر آن، کمتر از لذّت آب تنی، در آبگرم نبود. جنگل مه آلود، رود خروشان و خزه های برّاق سبز رنگ، دست به دست هم می داد تا تصاویر زیبایی را از این منطقۀ رؤیائی، به دست آوریم.
و اما در پایان...
امام صادق(علیه السّلام) فرمود: هر که به خواست خدا خرسند باشد، خواست و ارادۀ خدا در بارۀ او جاری شود و او نیز پاداش گیرد و هر که از خواست و مشیّت الهی ناخرسند باشد، خواست خدا به هرحال دربارۀ او جاری می شود و خداوند نیز پاداش او را تباه می سازد.
فرازی از دعای جوشَن کبیر که خداوند را معرّفی و توصیف می نماید: (کتاب مفاتیحُ الجِنان)
...یا مَن لا مَفَرَّ إلّا إلَیه: ای خدایی که جز به درگاهت، راه گریزی نیست.
...یا مَن لا مَفزَعَ إلّا إلَیه: ای خدایی که جز به درگاهت، هیچ پناهی نیست.
فرازی از کتاب صَحیفه سجّادیّه که مناجات امام سجّاد(علیه السّلام) با خداوند می باشد:
فَمَن أجهَلُ مِنّی، یا إلَهی بِرُشدِهُ؟ وَ مَن أغفَلُ مِنّی عَن حَظِّهِ؟ وَ مَن أبعَدُ مِنّی مِنِ استِصلاحِ نَفسِهِ حینَ اُنفِقُ ما أجرَیتَ عَلَیَّ مِن رِزقِکَ فیما نَهَیتَنی عَنهُ مِن مَعصِیَتِک؟ وَ مَن أبعَدُ غَوراً فِی الباطِل، وَ أشَدُّ إقداماً عَلَی السّوءِ مِنّی حینَ أقِفُ بَینَ دَعوَتِکَ وَ دَعوَةِ الشَّیطانِ فَأتَّبِعُ دَعوَتَهُ عَلَی غَیرِ عَمًی مِنّی فی مَعرِفَةٍ بِهِ وَ لا نِسیانٍ مِن حِفظی لَهُ؟ وَ أنَا حینَئِذٍ موقِنٌ بِأن مُنتَهَی دَعوَتِکَ إلَی الجَنَّةِ وَ مُنتَهَی دَعوَتِهِ إلَی النّار.
ای خدای من؛ کیست که مثل من به صلاح خویش نادان باشد و از نصیب و بهرۀ خود غافل باشد و از عافیت دور باشد؟ چرا که من از روزی و رزق تو بهره بردم و آن را در راه نا فرمانی تو مصرف کردم. کیست که مثل من در باطل فرو رفته باشد و بر انجام کار های زشت، مصمّم تر باشد؟ چرا که من در میان دعوت تو و دعوت شیطان ایستادم و با چشم باز، دعوت شیطان را پذیرفتم با آن که او را می شناسم و فراموشش نکرده ام و این را نیز می دانم که سرانجام دعوت تو، سوی بهشت است و پایان دعوت شیطان، سوی دوزخ می باشد.
لطفا برای بازدید از سایر سفرنامه های من در استان مازندران، اینجا را کلیک نمایید.
لطفا برای بازدید از سایر سفرنامه های من در ایران، اینجا را کلیک نمایید.
جهت مشاهده صفحه اصلی سایت، اینجا را کلیک کنید.