بسم الله الرّحمن الرّحیم
«أَلْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِى لَهُ مَا فِى السَّمَوَاتِ وَمَا فِى الْأَرْضِ وَلَهُ الْحَمْدُ فِى الْآخِرَةِ وَهُوَ الْحَكِيمُ الْخَبِيرُ»
حمد و ستایش مخصوص خداوندى است که تمام آنچه در آسمانها و زمین است از آن اوست؛ و (نیز) حمد و ستایش در سراى آخرت مخصوص اوست و او حکیم و آگاه است.
سوره سَبَأ؛ آیه1
نکاتی اجمالی در مورد آیه مبارکه:
سخن در آغاز سوره سبأ، از حمد و ستایش خداست بخاطر این است که حاکمیّت و مالکیّت هر دو جهان، از آن اوست. هر نعمتی، هر موهبتی، هر فایده و برکتی، و هر خلقت موزون و شگرف و عجیبی، همه تعلّق به ذات پاک او دارد. به همین دلیل است که حقیقت "حمد"، ستایش کردن از برای کارهای نیک اختیاری است. همه کارهای نیک، به او باز می گردد و اگر مخلوقاتی نیز شایسته حمد و ستایشند، آنها نیز، پرتوی از وجود اوو شعاعی از افعال و صفات او هستند.
بنابراین هرکس در این عالم، مدح و ستایش از چیزی کند، این حمد و ستایش، سرانجام به ذات پاک او بر می گردد و به گفته شاعر:
به جهان خرّم از آنم که جهان خرّم از اوست *** عاشقم بر همه عالم، که همه عالم از او است.
در پایان آیه آمده است: «او حکیم و خبیر است.» آری، بر اساس حمت بالغه اوست که، این نظام عجیب، بر جهان حکومت می کند و بر اساس علم و آگاهی اوست که، هر چیز به جای خود قرار گرفته، و هر موجودی آنچه را که نیاز دارد، در اختیار دارد.
در این اینکه منظور از «حمد و ستایش خداوند در آخرت» چیست؟ چند وجه به نظر می رسد.
می توان این گونه بیان کرد که گرچه در سرای آخرت، تکلیفی نیست، اما با این حال، بندگان خدا او را عاشقانه در آنجا می ستایند و حمد می کنند، و از حمد و ستایش او لذت می برند.
و اما وجه دیگر این است که بهشتیان، خدا را بخاطر فضلش،حمد میکنند و دوزخیان بخاطر عدلش خد را حمد می کنند.
وجه دیگر این است که: انسانهائى که در این دنیا هستند به خاطر وجود حجابهاى مختلف، بر قلب و فکرشان، نمی توانند حقیقت را درست تشخیص دهند خصوصاً انسان هایی که کافر بوده و خدا را قبول ندارند. طبیعتاً این افراد، هیچ جایگاهی برای خدا قائل نیستند، چه برسد به اینکه خدا را ستایش کنند. اما حال و هوای عالم آخرت، زمین تا آسمان با عالم دنیا متفاوت است. در آخرت، حقیقت برای همه مردم حتی کافران هم روشن می شود و آن وقت هست که همه خدا را آنچنان که باید بشناسند، می شناسند. در عالم آخرت، حجاب ها برداشته می شود و همه چیز برای افراد کشف می شود. بخاطر همین است که دورویی، منافقانه رفتار کردن، دروغ، مخفی شدن، فراموشی، غفلت و فریب دادن در عالم آخرت وجود ندارد.
به عبارت دیگر، در این جهان ممکن است، انسانها غافل شوند، و موجوداتى را مستقل از ذات خداوند پندارند و آنها را ستایش کنند، اما در آنجا که ارتباط همگى به ذات پاک او همچون شعاع آفتاب به قرص خورشید، آشکار مى گردد، کسى جز او را ستایش نخواهد کرد.
درس های این آیه شریفه:
ستایش ها باید در برابر كمال و قدرت و مالكیّت و آگاهى و حكمت باشد. «الّذى له ما فى السموات والأرض...»
در دنیا غیر خداوند نیز ستایش مىشود، ولى در آخرت، ستایش، مخصوص اوست. «و له الحمد فى الآخرة»
ستایش او در حصار زمان و شرایط خاصى نیست. «و له الحمد فى الآخرة»
مالكیّت الهى، هم گسترده است، هم حكیمانه و هم آگاهانه. «له ما فى السموات - هو الحكیم الخبیر»
زمستان آبشار اخلمد
چناران - خراسان رضوی
تاریخ برنامه: بهمن1392
آبشار اخلمد؛ واژه ای کاملاً آشنا و دوست داشتنی برای اهالی مشهد است. شاید نتوان یک شهروند مشهدی را سراغ گرفت که سفری به آبشار اخلمد نداشته باشد. مکانی دوست داشتنی با آبشار های کوچک و بزرگ، صخره ای و خزه ای که در درّه عمیقی قرار گرفته و درختان گردو آن را زینت داده است. این روستا در 80کیلومتری مشهد قرار دارد. البته طبیعت دوستان این مطلب را تصدیق می کنند که حال و هوای روستای اخلمد، نسبت به گذشته، زمین تا آسمان متفاوت شده است. دیگر خبری از طبیعت بکر و عبور از وسط رودخانه نیست و باید برای رسیدن به آبشار، از راهی که سنگ فرش شده است، حرکت کرد. امروزه زباله، جزء لاینفکِّ طبیعت این منطقه شده است. حتی چهارپایانی که بار و مسافران را تا آبشار می رساندند، ألآن جایشان را به موتورها داده اند. اساساً طبیعت توریستی شدن یک روستا، این پدیده ها را هم به دنبال دارد. ولی به هرحال، دره اخلمد هنوز برای ماجراجویان و طبیعت گردان، فضاهای مناسب و جالب توجهی دارد که دور از دسترس عموم گردشگران می باشد.
ما این بار تصمیم گرفتیم، اخلمد را در فصل یخبندان تجربه کنیم. فصلی که بهارِ یخنوردان محسوب می شود.
طبیعت زمستانی جاده روستای اخلمد
قندیل های منطقه
آبشار دوم اخلمد
آبشار اول اخلمد
مناظر فوقانی آبشار اول که قندیل های زیبایی در این جا به وجود آمده اند.
جهت بازدید از سایر سفرنامه های من در استان خراسان رضوی، اینجا را کلیک نمایید.
جهت بازدید از سایر سفرنامه های من در ایران، اینجا را کلیک نمایید.
و اما درپایان...
در حدیثی آمده است: تداوم یاد خدا، غذای روح و جان است.«مُداوِمَةُ الذِّکرِ قُوَّةُ الأرواح»
فرازی از دعای جوشن کبیر: (کتاب مَفاتیح الجِنان)
...یا خَیرَ الغافِرین: ای بهترین آمرزنده.
فرازی از صحیفه سجّادیّه که از امام سجّاد(علیه السّلام) نقل شده است:
...حَمداَ نُعَمِّرُ بِهِ فیمَن حَمِدَهُ مِن خَلقِهِ، وَ نَسبِقُ بِهِ مَن سَبَقَ إلَی رِضاهُ وَ عَفوِهِ.
خدا را سپاس می گوییم و از او می خواهیم که تا عمر داریم، از سپاسگزاران او باشیم و چون زمان عمرمان به پایان رسید، سوی رضا(خشنودی) و عفو(بخشش) او بشتابیم که در این صورت، رستگار و خوشبخت شده ایم.