بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ
«أَلَّذِينَ اتَّخَذُواْ دِينَهُمْ لَهْواً وَلَعِباً وَغَرَّتْهُمُ الْحَيَوةُ الدُّنْيَا فَالْيَوْمَ نَنسَهُمْ كَمَا نَسُواْ لِقَآءَ يَوْمِهِمْ هَذَا وَمَا كَانُواْ بِآیاتِنا يَجْحَدُونَ»
(همان)کسانى که دین و آیین خود را سرگرمى و بازیچه گرفتند، و زندگى دنیا آنان را مغرور ساخت؛ امروز(در دوزخ) ما آنها را فراموش مى کنیم، همان گونه که آنها دیدار چنین روزى را فراموش کردند و آیات ما را انکار مى نمودند.
سوره اعراف؛ آیۀ51
نکاتی اجمالی در مورد آیۀ شریفه:
آن گاه که دوزخیان در دوزخ، تقاضای آب و خوردنی های بهشتیان را می کنند، به آن ها جواب داده می شود که شما از این نعمت ها محروم هستید. شما باید در دنیا به فکر آخرت می بودید و با ایمان و عمل صالح، آخرتتان را آباد می کردید. حال که شما در دنیا، نسبت به آخرت خود را به فراموشی و بی عاری می زدید، ما نیز در آخرت، نسبت به شما خود را به فراموشی می زنیم و اعتنائی به شکنجه شدن شما در جهنّم نداریم. عاقبت ظالمان و از خداروی برگردانان، همین است.
پیام های آیه:
مسخره كردن دین، مغرور شدن به دنیا، فراموشى آخرت و انكار آیات الهى، همه از نشانههاى كافران است. «الكافرین الّذین اتّخذوا» كفّار، احكام دین را كه جدّى است به بازى مىگیرند. «دینهم لهواً» و در عوض دنیا كه بازیچهاى بیش نیست را جدّى گرفتند.
» زندگى دنیوى فریبنده است. «غرّتهم الحیاة الدنیا
» فریفتگى به دنیا، زمینهى بازى گرفتن دین است. «لهواً و لعباً و غرّتهم
» كیفر الهى با اعمال ما تناسب دارد. «ننساهم كما نسوا
» انكار مستمرّ آیات الهى، موجب محرومیّت از بهشت و مواهب آن است. «ما كانوا بآیاتنایجحدون
» انكارمستمرّ وبدون توبه، رمز بدبختى وهلاكت انسان است. «كانوا... یجحدون
فراموش كردن خداوند در دنیا، سبب فراموش شدن انسان در قیامت مىشود.«ننساهم کما نسوا»؛ چنانكه در جاى دیگر یاد خداوند را مایۀ یاد او از انسان مىداند.«فاذکرونی أذکُرکُم»
جبهه جنوبی قله دماوند- نیمه اول خرداد
آمل – مازندران
زمان اجرای برنامه: نیمه اول خرداد1392
همواره صعود قلل مرتفع در فصل بهار که پایداری هوا، اندک است و پیش بینی آن هم مشکل می باشد، با ریسک همراه است. لذا کوهنوردان این آگاهی را دارند که بدترین فصل صعود قله دماوند، فصل بهار می باشد. بادهای سنگین و خراب شدن آنی هوا، مهم ترین موانع کوهنوردان، در صعود بهاری دماوند است و باید با آن دست و پنجه نرم کنند.
من و یکی از دوستان، تصمیم گرفتیم که دماوند بهاری را تجربه کنیم، هر چند در سابقه فعالیت ما تا کنون، تنها دو صعود دماوند تابستانی بود. البته تصور ما از خرداد دماوند، خیلی سبک تر از واقع بود، اما وقتی خودمان را به فدراسیون پلور رساندیم، دماوند را یک دست، سفید دیدیم و متوجه شدیم که کار آسانی نخواهیم داشت. در صبح دهم خرداد، فدراسیون را به قصد مسجد صاحب الزّمان ترک کردیم. بعد از نیم ساعت توقف، با گام های آهسته و کولۀ سنگین، به سمت پناهگاه بارگاه سوم، راه افتادیم. 4ساعت زمان برد تا خود را در مقابل پناهگاه، مشاهده کردیم. ب له؛ مادرجان، در فدراسیون درست حدس زده بودیم. از جای پناهگاه تا قله، یک تیکّه برف بود. آنجا بود که دست و پایمان شل شد و دریافتیم که ما با این تجهیزات، از پس صعود قله بر نخواهیم آمد. به هنگام عصر، چند کوهنورد را دیدیم که بارگاه را به سمت پائین ترک می کردند. آن ها متذکّر شدند: "که در این چند روزه، فقط امروز هوای قله خوب بوده است و فردا هوا خراب می شود. در ضمن اگر کاپشن پر ندارید، محترمانه صعود نکنید." ما باز هم امیدوار بودیم که فردا، آنقدر هم هوا خراب نباشد. اما یک گروه لهستانی را دیدیم که از قله بازمی گشت و قصد داشتند، شب را در بارگاه بخوابند. "انگار کسی دیگر فردا صعود نمی کند." این یعنی شرایط جوّی فردا خوب نیست.
رخ برفی جبهه جنوبی دماوند
نمایی از خط الرأس دوبرار از چشم انداز مسیر پناهگاه بارگاه سوم
سرویس بهداشتی مدفون در برف
بهرحال، شب سردی را پشت سر گذاشتیم و با کمی تأخیر حرکت کردیم. سرعت کمی داشتیم. از ارتفاع 4700 به بعد در مه رفته بود. گویا پذیرفته بودیم که ما امروز نمی توانیم صعود کنیم. هرچه ارتفاع بیشتر می شد، وزش باد را بیشتر احساس می کردیم. باد که نه؛ طوفان. روی یال، برف کمی بود ولی بخاطر طوفان، صعود از آن، دشوار بود. مسیرمان را به دهلیز سمت چپ تغییر دادیم. عبور از برف، در ارتفاع بالا، حقیقتاً کاری نفس گیر است. اما چون باد کمتری را در بر داشت، ما این را ترجیح می دادیم. آرام آرام وارد مه شدیم و ابرهای باران زا هم از همه طرف بر ما هجوم آورد. با هر باد شدیدی به یک چشم بر هم زدن، ابری از یال مقابل ما حرکت می کرد و از بالای سر ما رد می شد. رد شدن ابر همانا و باریدن برف همانا. هیچ نظمی نداشت؛ چند لحظه هوا برفی بود وچند لحظه فقط باد می آمد. غیر از خستگی، باد شدید هم امان ما را بریده بود. طوری شده بود که باد ما را به سمت شرق، هل می داد. آهسته آهسته احساس سرما می کردیم. شاید یک گورتکس و یک پلار و یک بافتنی، برای آن شرایط جواب نمی داد. به هر حال وقتی، در ارتفاع، سرعت پیمایش کم است، بدن بیشتر احساس سرما می کند. ارتفاع ما به حدود 5100 می رسید. به همین مقدار هم راضی بودیم که در این شرایط بد جوّی صعود کردیم. یک ربع استراحت و خوردن تنقّلات و بازگشت به بارگاه. شاید اگر نیم ساعت بیشتر تعلّل می کردیم، به شب می خوردیم. تا خود پناهگاه برف و بوران بود. حتی فردا صبح که از پناهگاه بیرون زدیم، بازهم برف خفیف می بارید. یک بار دیگر با بارگاه خداحافظی کرده و به سمت مسجد، رهسپار می شویم. شاید در دل، امیدوار بودیم که با تجربه و تجهیزات بیشتر، دماوند بهاری رو مجدّاً امتحان کنیم.
برف و بوران سنگین بهاری(جبهۀ جنوبی دماوند)
و اما در پایان...
حضرت عیسی(ع) به پروردگار خود عرض نمود که می خواهم ترازوی اعمال را ببینم. دید یک ترازوی بزرگ است که از بزرگی آن بیهوش شد. عرض کرد: آیا کسی هست که این ترازو را پر کند؟ خطاب می رسد: بله؛ اگر کسی مایَملکش یک خرما باشد و آن وقت نصف آن خرما را در راه خدا انفاق کند(ببخشد)، من این ترازو را برایش پر می کنم.
فرازی از دعای جوشن کبیر: (کتاب مَفاتیحُ الجِنان)
...یا مَن هُوَ الکَبیرُ المُتَعال: ای که بزرگی و برتری از آن اوست.
...یا مُنشِئَ السَّحابِ الثِّقال: ای برآرنده و ایجاد کنندۀ ابرهای سنگین و بارنده.
فرازی از کتاب صحیفۀ سَجّادیّه که مناجات امام سَجّاد(علیه السّلام) با پروردگار است:
«وَ الحَمدُ لِلهِ الَّذی أغلَقَ عَنّا بابَ الحاجَةِ إلّا إلَیه، فَکَیفَ نُطیقُ حَمدَهُ؟ أم مَتَی نُؤَدّی شُکرَهُ؟ لا، مَتی؟»
خداوند را سپاسگزاریم که در احتیاج را از همه طرف بر ما بست و فقط در خودش را بر ما باز گذاشت؛[تا تنها از او نیازهای خود را تقاضا کنیم و در خانه او گدایی کنیم.] چگونه می توان سپاس او را به جا آورد و کی می توان حق او را به جا آورد؟ البته که نمی توان شکر خدا را به جا آورد؛ کی؟ هرگز.
لطفا برای مشاهده سایر سفرنامه های من در ایران، اینجا را کلیک نمایید.
جهت مشاهده صفحه اصلی سایت، اینجا را کلیک نمایید.