روستای نجنه سفلی - بانه

بسم الله الرّحمن الرّحیم

«وَالَّذِينَ إِذَا فَعَلُواْ فاحِشَةً أَوْ ظَلَمُواْ أَنْفُسَهُمْ ذَكَرُواْ اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُواْ لِذُنُوبِهِمْ وَ مَن يَغْفِرُ الْذُّنُوبَ إِلَّا اللَّهُ وَلَمْ يُصِرُّواْ عَلَى‏ مَا فَعَلُواْ وَهُمْ يَعْلَمُونَ‏. أُولَئِكَ جَزَآؤُهُم مَّغْفِرَةٌ مِن رَّبِّهِمْ وَجَناَّتٌ تَجْرِى مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيهَا وَنِعْمَ أَجْرُ الْعامِلِينَ‏.»

پرهیزکارانی که بهشت، برای آن ها آماده و مهیا شده است، همان هایی هستند که اگر از روی غفلت، کار زشتی انجام دهند یا به خودشان بد کنند، فوراً به یاد خدا افتاده و از گناهانشان، آمرزش می خواهند. مگر جز خدا چه کسی می تواند گناهان را بیامرزد؟ در ضمن آن ها برای آن کاری که کرده اند و می دانند گناه است، پافشاری نمی کنند. پاداش چنین کسانی، آمرزش و مغفرت خدا است و باغ هایی پردرخت که در آن ها، جوی های روان وجود دارد. آن ها همیشه در آن جا ماندنی هستند؛ خوب پاداشی است پاداش اهل عمل.

سورۀ آل عمران - آیات135 و136

نکاتی اجمالی در مورد آیه:

در این آیه، اشاره به این صفت از صفات پرهیزکاران شده که اگر آن ها، مرتکب گناهى شوند، به زودى به یاد خدا مى افتند و توبه مى کنند و هیچ گاه، اصرار بر گناه نمی ورزند.

از آیه چنین استفاده می شود که انسان تا به یاد خدا است، مرتکب گناه نمى شود؛ آن گاه مرتکب گناه مى شود که به کلى خدا را فراموش کند و غفلت، تمام وجودش را فرا گیرد. اما این فراموش کارى و غفلت، در افراد پرهیزگار دیرى نمى پاید و آن ها به زودى به یاد خدا مى افتند و گذشته را جبران مى کنند. آن ها احساس مى کنند هیچ پناهگاهى جز خدا ندارند و تنها باید آمرزشِ گناهان خویش را از او بخواهند. فراموشکارى نتیجۀ سهل انگارى و وسوسه هاى شیطانى است، و تنها کسانى گرفتار آن مى شوند که خود را تسلیم شیطان کنند؛ ولى مردان بیدار و با ایمان، کاملاً مراقبند که هر گاه خطائى از آن ها سَرزد، در نخستین فرصت، آثار آن را با آب توبه و استغفار، از دل و جان خود بشویند و دریچه هاى قلب خود را به روى شیطان و لشکر او ببندند که آن ها از درهاى بستۀ قلب، نمی توانند وارد نمى شوند.

آرى، پاداش آن ها، آمرزش پروردگار و بهشتى است که نهرها از زیر درختان آن جارى می باشد، که به طور جاودان در آن خواهند بود.

پیام های آیه:

گاهى از افراد متّقى و پرهیزکار نیز، گناه صادر مى ‏شود. «للمتّقین... الّذین اذا فعلوا فاحشة»

خطرناک تر از انجام گناه، غفلت از گناه و بى‏ توجّهى به زشتى آن می باشد. متّقین اگر هم گناه كنند، بلافاصله استغفار مى ‏نمایند. «اذا فعلوا فاحشة... ذكروا اللّه فاستغفروا»

نشانۀ تقوا، توبۀ فورى از گناه است. «اذا فعلوا فاحشة... ذكروا اللّه فاستغفروا»

یاد خدا، رمز توبه است. «ذكروا اللّه فاستغفروا»

تا یاد خدا در دل گناهكار زنده باشد، مى ‏تواند در مَدار متقین وارد شود. «اذا فعلوا فاحشة... ذكروا اللّه»

گناه، ظلم به خویشتن است. «ظلموا انفسهم»

تنها خداوند است كه گناهان را مى ‏بخشد. «و من یغفر الذنوب الا اللّه»

متّقى كسى است كه اصرار بر گناه نداشته باشد. زیرا اصرار بر گناه، نشانۀ سبک شمردن آن و غفلت از یاد خداست. «ولم یصرّوا على ما فعلوا»

اصرار آگاهانه بر گناه، سبب محرومیّت از مغفرت الهى می شود. «و من یغفر الذنوب الا اللّه و لم یصرّوا»

تا انسان از گناه پاک نگردد، شایستگىِ ورودِ به بهشت را پیدا نمی کند. «مغفرة...جنّات»

تنها با آرزو نمى‏ توان به الطاف خداوند رسید، بلكه به كار و عمل، احتیاج دارد. «نعم اجر العاملین»

 

 

روستای نجنه سفلی

بانه - استان کردستان

زمان اجرای برنامه: شهریور1396

 روستای دیدنی نجنه سفلی، در غربی ترین نقطۀ ایران و در غربی ترین نقطۀ استان کردستان و در غربی ترین نقطه شهرستان بانه واقع شده است. این روستای جنگلی و کوهستانی که فاصلۀ چندان زیادی تا مرز ندارد، بسیار خوش آب و هوا و تماشایی و سرسبز می باشد و اهالی مهمان نواز آن، کرد هستند. ما در سفری که به بانه داشتیم، تنها به بازارهای این شهر قناعت نکرده و راهی طبیعت زیبای این منطقه گشتیم. برای رسیدن به طبیعت زیبای این روستا، ابتدا باید وارد جادۀ بانه - سردشت شد و پس از رسیدن به روستای کوخان، وارد فرعی این روستا شویم. فاصلۀ بانه تا روستای نجنۀ سفلی، 35کیلومتر می باشد.

من نیز در اقامت یک روزه ای که در این روستا داشتم، بسیار لذت بردم و لحظات فرح بخشی را سپری کردم و تصاویر زیبای آن را به اهالی این روستا، تقدیم می کنم.

موقعیت روستای نجنه سفلی بر روی نقشه

نمایی از درخت کهنسال، در طبیعت روستا

در بین مسیر روستا تا جادۀ اصلی نیز، چندین بار توقف کرده و از طبیعت آن، عکاسی کردم.

دورنمای روستا از چشم انداز جاده

و اما در پایان...

امام باقر(علیه السّلام) فرمودند:

«سه چیز، درجۀ انسان را بالا می برد و سه چیز، گناهان را پاک می کند. آن چیزهایی که درجۀ انسان را بالا می برد، عبارت است از: الف) سلام کردن بلند و آشکارا. ب) اطعام دادن و میهمانی گرفتن. ج) نماز خواندن در دل شب و در زمانی که مردم خواب هستند. آن چیزهایی که گناهان را پاک می کند عبارت است از: الف) وضو گرفتن در سرمای شدید. ب) گام برداشن در شب و روز برای اقامۀ نماز. ج) اهتمام بر خواندن نماز جماعت.»

فرازی از دعای جوشَن کبیر که در آن، خداوند را معرّفی و توصیف می نماید: (کتاب مفاتیحُ الجِنان)

«یا رازِقَ البَشَر»:  ای خدایی که روزی دهندۀ بشر هستی.

«یا مَن لا یَصرِفُ السّوءَ إلّا هو»:  ای خدایی که فقط تو هستی که می توانی پیش آمدهای بد را، از ما دور کنی.

«یا مَن لا یَخلُقُ الخَلقَ إلّا هو»:  ای خدایی که فقط تو می توانی مخلوقات را خلق کنی.

فرازی از کتاب صَحیفۀ سجّادیّه که مناجات امام سجّاد(علیه السّلام) با خداوند می باشد:

«ألّلهُمَّ وَ ما تَعَدّیا عَلَیَّ فیهِ مِن قَولٍ، أو أسرَفا عَلَیَّ فیهِ مِن فِعلٍ، أو ضَیَّعاهُ لی مِن حَقٍّ، أو قَصَّرا بی عَنهُ مِن واجِبٍ فَقَد وَهَبتُهُ لَهُما، وَ جُدتُ بِهِ عَلَیهِما، وَ رَغِبتُ إلَیکَ فی وَضعِ تَبِعَتِهِ عَنهُما، فَإنّی لا أتَّهِمُهُما عَلَی نَفسی، وَ لا أستَبطِئُهُما فی بِرّی، وَ لا أکرَهُ ما تَوَلَّیاهُ مِن أمری یا رَبِّ. فَهُما أوجَبُ حَقّاً عَلَیَّ، وَ أقدَمُ إحساناً إلَیَّ، وَ أعظَمُ مِنَّةً لَدَیَّ مِن أن اُقاصَّهُما بِعَدلٍ، أو اُجازِیَهُما عَلَی مِثل، أینَ إذاً یا إلَهی طولُ شُغلِهِما بِتَربیَتی؟ وَ أینَ الشِّدَّةُ تَعَبِهِما فی حَراسَتی؟ وَ أینَ إقتارُهُما عَلَی أنفُسِهِما لِلتَّوسِعَةِ عَلَیَّ؟ هَیهاتَ ما یَستَوفِیانِ مِنّی حَقَّهُما، وَ لا اُدرِکُ ما یَجِبُ عَلَیَّ لَهُما، وَ لا أنا بِقابِضٍ وَظیفَةَ خِدمَتِهِما.»   دعای24 - شمارۀ9

خدایا، اگر پدر و مادرم به من، بی مهری و نامهربانی کردند، چه به گفتار تند و چه به کردار ناپسند، و یا اگر حقی را از من ضایع کردند، یا در وظیفۀ خود، کوتاهی نمودند، من از آن ها در می گذرم و آن ها را می بخشم و رفتار آن ها را نسبت به خود، نیک می پندارم؛ چرا که حق آن ها بر من، واجب تر و نعمت وجود آن ها، بزرگ تر و احسان آن ها بر من، بیشتر از آن است که به سوء رفتار آن ها، داد خواهی کنم و به مانند آن ها، عمل کرده و مقابله به مثل کنم. ای خدای من، چه روزگار درازی که پدر و مادر من در پرورش من پشت سر گذاشتند و چه رنج ها و مشقت های سختی که در نگهداری من کشیدند و چه اندازه بر خود، تنگ گرفتند تا زندگی بر من فراخ و راحت باشد.

«به امید ظهور یگانه مُنجی عالَم»

یوسف زهرا در این کنعان، کسی بیدار نیست     خوابمان برد است در اینجا، کسی هشیار نیست

تو دعامان می کنی ما بی محلی می کنیم     هیچکس انگار، مشتاق تو ای دلدار نیست

بی قراری از غم هِجر تو کار عاشق است     من که عاشق نیستم، وقتی که حالم زار نیست

آخرش می میرم و رویت ندیده می روم     ظاهراً این نوکر تو لایق دیدار نیست

زحمتت دادم، برایت دردسَر بودم ببخش     درمیان چاکرانت مثل من سَربار نیست

من فقیر و روسیاهم، بی نوایم بیکسم     همنشینی کریمان، با فقیران، عار نیست

 

 

لطفاً برای مشاهدۀ سایر سفرنامه های من در استان کردستان، اینجا را کلیک نمایید.

لطفاً برای مشاهدۀ سایر سفرنامه های من در ایران، اینجا را کلیک نمایید.

برای مشاهدۀ صفحه اصلی سایت، اینجا را کلیک نمایید.