بسم الله الرّحمن الرّحیم
«لَنْ تَنَالُواْ الْبِرَّ حَتَّى تُنفِقُواْ مِمَّا تُحِبُّونَ وَ مَا تُنفِقُواْ مِنْ شَىءٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِيمٌ.»
فقط وقتی به مقام خوبان، می رسید که از چیزها و اموال دوست داشتنی تان، در راه خدا، هزینه کنید؛ و هر چیزی را هم که در راه خدا انفاق و هزینه کنید، خدا آن را می داند.
سورۀ آل عمران - آیۀ92
نکاتی اجمالی در مورد آیه:
رسیدن به مقام نیکوکاران واقعى، شرایط زیادى دارد که یکى از آن ها، انفاق کردن از اموالى است که مورد علاقۀ انسان است؛ زیرا عشق و علاقۀ واقعى به خدا، آن گاه روشن مى شود که انسان بر سر دو راهى قرار گیرد؛ در یک طرف، مال و ثروت یا مقام و منصبى قرار داشته باشد که مورد علاقۀ شدید او است؛ و در طرف دیگر، خدا و حقیقت و عواطف انسانیت و نیکوکارى. اگر از اموال و دارایی، به خاطر خدا صرف نظر کرد، معلوم مى شود در عشق و علاقۀ خود، صادق است؛ و اگر در این راه، حاضر بود تنها از موضوعات جزئى صرف نظر کند، معلوم مى شود عشق و علاقۀ معنوى او نیز به همان پایه است و این مقیاسى براى سنجش ایمان و شخصیت می باشد.
ابوطلحه انصارى، بیشترین درختان خرما را در مدینه داشت وباغ او، محبوب ترین اموالش بود. این باغ كه روبروى مسجد پیامبر(ص) واقع شده بود، آب زلالى داشت. رسول خدا(صلى الله علیه وآله)، گاه وبى گاه وارد آن باغ مى شد و از چشمۀ آن مى نوشید. این باغِ زیبا و عالى، درآمد كلانى داشت كه مردم از آن زیاد سخن مى گفتند. وقتى این آیه نازل شد كه «لنتنالوا البرّ حتى...»، او خدمت پیامبر رسید وعرض كرد: محبوب ترین چیزها نزد من، این باغ است؛ مى خواهم آن را در راه خدا انفاق و بخشش کنم تا ذخیرۀ قبر و قیامتم گردد. پیامبر(ص) فرمود: «آفرین بر تو، آفرین بر تو، این ثروتى است که براى تو سودمند خواهد بود. من صلاح مى دانم آن را به خویشاوندان نیازمند خود بدهى.» ابوطلحه نیز به توصیۀ پیامبر عمل کرده و آن باغ را میان بستگان نیازمند خود، تقسیم کرد.
پیام های آیه:
یگانه راه رسیدن به مقام نیكوكاران، انفاق خالصانه از امور مورد علاقه است، نه فقط ذكر و دعا. «لن تنالوا البرّ...»
در مكتب اسلام، هدف از انفاق، تنها فقرزدایى نیست، بلكه رشد انفاق كننده نیز مطرح است. دل كندن از چیزهای محبوب وشكوفا شدن روح سخاوت، از مهم ترین آثار انفاق براى انفاق كننده است. «لن تنالوا البرّ»
دلبستگى به دنیا سبب محروم شدن از رسیدن به مقام "بِرّ" است. «لن تنالوا البرّ»
بهترین چیز دوست داشتنى براى انسان «جان» است. پس شهدا كه جان خود را در راه خدا مى دهند، به بالاترین مقام «بِرّ» مىرسند. «تنفقوا مما تحبّون»
آن چه را كه خود دوست مى دارى انفاق كن، نه آن چه را كه بینوایان دوست مىدارند؛ زیرا ممكن است فقرا به جهت شدّت فقر، به اشیاء ناچیز نیز راضى باشند. «ممّا تحبّون»، نه «ممّا یحبّون»
انسانى كه تربیت الهى یافته، اسیر مال و ثروت نیست، بلكه حاكم بر آن هاست. «تنفقوا ممّا تحبّون»
در انفاق خوب و ارزشمند، اصل با كیفیّت است، نه كمیّت. «ممّاتحبّون»
اسلام، مكتب انسان دوستى است نه مال دوستى. «تنفقون مما تحبون»
محبّت به مال، در نهاد هر انسانى هست، «ممّا تحبّون» آن چه خطرناک است، شدّت محبّت است كه مانع انفاق شود. «و انّه لحبّ الخیر لشدید»
مهم انفاق است، حتّى اگر اندك باشد. «و ما تنفقوا من شیئ»
طبیعت بهاری روستای گشیراز
میناب - استان هرمزگان
زمان اجرای برنامه: اسفند1395
در حدفاصل شهر گوهران (که به تازگی، مرکز شهرستان بشاگرد شده است) و شهر میناب، تعداد زیادی از روستاهای کوچک و بزرگ، به چشم می خورند. یکی از این روستاهای کم جمعیت این منطقه، روستای گشیراز است که از توابع شهرستان میناب و در 80کیلومتری جنوب شرقی شهر میناب، واقع شده است.
موقعیت "روستای گشیراز" در نقشه
و اما در پایان...
امام صادق(علیه السّلام) فرمودند:
به پدران خود، نیکی کنید تا فرزندانتان نیز به شما نیکی کنند و همچنین نسبت به زنان مردم، پارسا و عفیف باشید تا زنان شما هم، عفیف و پاکدامن باشند.
فرازی از دعای جوشَن کبیر که در آن، خداوند را معرّفی و توصیف می نماید: (کتاب مفاتیحُ الجِنان)
«یا مَن بابُهُ مَفتوحٌ لِلطّالِبین»: ای خدایی که درگاهت برای جویندگانشت، باز است.
«یا مَن سَبیلُهُ واضِحٌ لِلمُنیبین»: ای خدایی که راهت برای توبه کاران باز است.
فرازی از کتاب صَحیفۀ سجّادیّه که مناجات امام سجّاد(علیه السّلام) با خداوند می باشد:
«...فَأعطِنی نَفسی ما یُرضیکَ عَنّی، وَ خُذ لِنَفسِکَ رضاها مِن نَفسی فِی عافِیَةٍ.» دعای22 - شمارۀ1
ای خدای من؛ در انجام هر کاری، قدرت تو بیش تر از قدرت من است، پس مرا به عملی وادار، که موجب خشنودی تو شود و به کاری بگمار، که پسندیدۀ تو باشد و موجب عافیتم گردد.
«به امید ظهور یگانه مُنجی عالَم»
فراغ تو بر دل شَرر می گذارد شب غصه رابی سحر می گذارد
به سودای روی تو ای ماه "زهرا" دلم در شب خود، قمر می گذارد
اگر تو بیایی ولی من نباشم چه داغی به روی جگر می گذارد
من آن طفل نا مهربانم که سر را به دامان لطف پدر می گذارد
لطفاً برای مشاهدۀ سایر سفرنامه های من در استان هرمزگان، اینجا را کلیک نمایید.
لطفاً برای مشاهدۀ سایر سفرنامه های من در ایران، اینجا را کلیک نمایید.