بسم الله الرّحمن الرّحیم
«اَلَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا إِنَّنَآ ءَامَنَّا فَآغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَقِنَا عَذَابَ الْنَّارِ. الْصّاَبِرينَ وَالْصّاَدِقِينَ وَالْقَانِتِينَ وَالْمُنْفِقِينَ وَالْمُسْتَغْفِرِينَ بِالْأَسْحَارِ.»
تقواپیشگان و دنیاگریزان همیشه می گویند: خدایا ما ایمان آوردیم. تو هم گناهانمان را بپوشان و ما را از عذاب جهنم، دور نگه دار. آن ها، اهل صبرند، اهل راستگویی اند، اهل فروتنی اند و اهل کمک اند و هنگام سحر، استغفار می کنند.
سورۀ آل عمران - آیات 16 و 17
نکاتی اجمالی در مورد آیه:
خداوند در این دو آیه، شش صفت ممتاز متقین و پرهیزکاران را بیان می کند:
الف) افراد با تقوا، با تمام دل و جان، متوجه پروردگار خویش اند و این ایمان است که قلب آن ها را روشن کرده است و به همین دلیل، در برابر اعمال خویش، به شدت احساس مسئولیت کرده و می گویند: «پروردگارا؛ ما ایمان آورده ایم؛ گناهان ما را ببخش و از عذاب آتش، ما را حفظ کن.»
ب) پرهیزکاران در برابر حوادث سخت که در مسیر اطاعت و انجام تکلیف پروردگارشان، پیش مى آید، اهل صبر و استقامت هستند. همچنین آن ها، به هنگام پیش آمدن شدائد و گرفتارى هاى فردى و اجتماعى و اقتصادی، شکیبائى و ایستادگى به خرج مى دهند. در یک جمله پرهیزکاران، در مسائل مادی و معنوی، صبور و شکیبا هستند.
ج) اهل تقوا، راستگو و درست کردار هستند. به هر چیزی که در باطن و در درون خود، به آن اعتقاد دارند، در مقام عمل نیز به همان باور پایبندند. آن ها اهل نفاق، دروغ، تقلب و خیانت نیستند.
د) پرهیزکاران، خاضع و فروتن هستند و در راه بندگى و عبودیت خدا، بر این کار مداومت دارند.
ه) تقواپیشگان در راه خدا، انفاق و بخشش می کنند؛ نه تنها از اموالشان، بلکه از تمام مَواهب مادى و معنوى که در اختیار دارند، به نیازمندان مى بخشند.
و) پرهیزکاران، به هنگام سحر، استغفار و طلب آمرزش می کنند. در آن هنگام که چشم هاى غافلان و بى خبران، در خواب است و غوغاى جهان مادى، فرو نشسته و به همین دلیل، حالت حضور قلب، در قلب مردان خدا زنده مى شود. به پا مى خیزند. در پیشگاه با عظمتش سجده مى کنند و از گناهان خود، طلب آمرزش می کنند و محو أنوار جلال کبریائى او مى شوند، و تمام ذرات وجودشان، زمزمۀ توحید سر مى دهد.
پیام های آیه:
متّقین، همواره در انابه و دعا هستند. «یقولون»
ایمان، زمینۀ عفو الهى است. «آمنّا فاغفرلنا»
ترس از قهر و عذاب خداوند، از نشانه هاى تقوا است. «قنا عذاب النار»
به كارهاى خوبتان اعتماد نكنید. با آن كه اهل تقوا هستید، باز هم از قهر الهى باید ترسید. «قنا عذاب النار»
تقوا به معناى انزوا، بى خبرى و گوشه گیرى نیست، متقّى باید جامع كمالات باشد. هم رسیدگى به خلق، هم عبادت خالق. «والمنفقین و المستغفرین بالاسحار»
صعود قله سولور از روستای دهبار
طرقبه - خراسان رضوی
زمان اجرای برنامه: مرداد1395
قلۀ سولور با ارتفاع 2690متر، در یال میانی درۀ دهبار و درۀ کردینه قرار دارد و از هر دو دره می توان این قله را صعود کرد. از روی نقشه این قله تا روستای دهبار، 7کیلومتر و تا روستای کردینه، 6کیلومتر و تا قلۀ فلسکه، 5کیلومتر فاصله دارد. ما در این برنامه تصمیم گرفتیم از درۀ دهبار آن را صعود کنیم. در ابتدا از مشهد، عازم روستای دهبار با ارتفاع 1630متر شدیم و پس از مرتب کردن کوله ها، از درۀ سرسبز و با صفای روستای دهبار، در کنار پیچ و خم رودخانه و از زیر سایۀ درختان تنومند، حرکت کردیم.
موقعیت قله سولور بر روی نقشه، مشخص شده است.
مسیر صعود به قله سولور، با رنگ سبز و مسیر بازگشت، با رنگ آبی مشخص شده است.
کوچه باغ های سرسبز و فرح بخشی که از میان آن، رودخانه عبور می کند. این است طبیعت بسیار زیبای روستای دهبار.
خانه های روستایی که جسته گریخته، در مسیر رودخانه به چشم می خورند.
باز هم جلوه ای دیگر از طبیعت فرح بخش روستای دهبار
پس از یک ساعت، به ابتدای مسیر کوهنوردی قلۀ سولور رسیدیم. در آن جا پس از استراحت کوتاه و صرف صبحانه، با انرژی لازم، مسیر صعود را در پیش گرفتیم.
چندین درخت اُرس که در ابتدای مسیر قلۀ سولور، قرار دارند.
چشم انداز درۀ دهبار
کندوهای زنبور، در مسیر قله سولور
بالأخره قلۀ سولور، خودش را به ما نشان می دهد.
دورنمای قله فلسکه از چشم انداز قله سولور
یک ساعت، زمانی کافیست تا ما بر روی قلۀ سولور قرار بگیریم. خیلی جالب است که رخ شرقی قله فلسکه، به طرز فوق العاده ای در ابر فرورفته است. یقیناً این منظرۀ زیبای نایاب، هدیۀ صعود قلۀ سولور ، برای ما می باشد. در این برنامۀ یک روزه، پیمایش رفت و برگشت ما به مرز 30کیلومتر رسید.
روستای دهبار از چشم انداز قله سولور
قله فلسکه و مه و تابش آفتاب
روستای دهبار
و اما در پایان...
مطلبی بر گرفته از کتاب عدل الهی - به قلم شهید آیت الله مطهری
ارزش انسان مؤمن در نزد خداوند
امام کاظم (ع) فرمودند: «در قوم بنی اسرائیل، در همسایگی یک مؤمنی، یک شخص کافر زندگی می کرد. آن مرد کافر، نسبت به همسایۀ مؤمن خود، همواره نیکی و نیک رفتاری می نمود. وقتی که آن کافر مُرد، به دوزخ فرستاده شد، اما خداوند برای او خانه ای از نوعی گل، بنا کرد که مانع او از گرمای آتش دوزخ می شد. به او گفته شد: این خانه در دوزخ، به سبب نیکی کردن تو به همسایۀ مؤمنت می باشد و تو تا ابد از شر گرمای آتش، محفوظ خواهی بود.»
فرازی از دعای جوشَن کبیر که در آن، خداوند را معرّفی و توصیف می نماید: (کتاب مفاتیحُ الجِنان)
«یا حَیَّاً قَبلَ کُلِّ حَیّ»: ای خدایی که پیش از هر موجود زنده ای، زنده بودی.
«یا حَیّاً بَعدَ کُلِّ حَیّ»: ای خدایی که پس از هر موجود زنده ای، زنده خواهی ماند.
فرازی از کتاب صَحیفۀ سجّادیّه که مناجات امام سجّاد(علیه السّلام) با خداوند می باشد:
«...أنّی أشهَدُ أنَّکَ أنتَ اللهُ ألَّذی لا إلَهَ إلّا أنت، قائِمٌ بِالقِسط، عَدلٌ فی الحُکم، رَؤوفٌ بِالعِباد، مالِکُ المُلک، رَحیمٌ بِالخَلق.»
من شهادت می دهم که تنها، تو خداوندی و هیچ معبود و پرستش شونده ای، غیر تو نیست. تو، حاکمِ عادل و دادگستری؛ بر بندگان، رؤوف و مهربانی؛ پادشاه گیتی هستی؛ و نسبت به خلق، رحیم و بخشاینده ای.
«به امید ظهور یگانه مُنجی عالَم»
باز در سینه غم دوری تو مهمان است باز هم سهم من از دیدن تو هجران است
دیده ها منتظر روز ظهور اند ولی شب یلدای فراغت شب بی پایان است
با نگاه تو شود عاقبتم ختم به خیر با تو طی کردن این راه، مرا آسان است
من بیچاره کجا، صحبت از وصل کجا دوری از محضر تو سهم گنهکاران است
لطفاً برای ملاحظۀ سفرنامه های من در استان خراسان رضوی، اینجا را کلیک نمایید.
لطفاً برای ملاحظۀ سفرنامه های من در ایران، اینجا را کلیک نمایید.
در صورت تمایل به بازدید از صفحۀ اصلی سایت، اینجا را کلیک نمایید.