ادامۀ گزارش پیمایش کویری روستای باقرآباد داورزن(خراسان رضوی) به روستای رضاآباد شاهرود(استان سمنان)
امروز، روز دوم برنامۀ ما می باشد. پس از جمع کردن چادر و وسایل، پیمایش خودمان را آغاز می کنیم.
پدیده های زیبای طبیعی در کویر دوشاخ
نمایی زیبا از رمل ها و ماسه بادی های کویر دوشاخ
تا اینجا در کویر دوشاخ سبزوار در استان خراسان رضوی پیمایش می کردیم. اکنون وارد استان سمنان و کویر رضاآباد شاهرود می شویم.
پس از دو ساعت پیمایش،به منطقه ای می رسیم که پر از درختچه های بزرگ می باشد.
شتری که عاقبت خوبی نداشته است.
پیمایش طولانی در روز دوم نیز هم چنان ادامه دارد و ما را حسابی خسته کرده است. چاره ای نیست؛ این راهی است که یا نباید وارد آن بشوی، و یا اگر وارد آن شدی، باید آن را به پایان برسانی. ما که چاره ای نداریم، هر یک ساعت، چند دقیقه استراحت می کنیم و دومرتبه حرکت می کنیم.
مسیر لاستیک موتور شتردارانی که به صورت نامنظم، به شتران خود سر می زنند. هر از چندگاهی از این گونه رد موتور در مسیر دیده می شود.
پدیدۀ زیبای فرسایشی در کویر رضاآباد شاهرود
پیمایش 15ساعته با کولۀ 10 الی 7 کیلویی در رمل ها و شن های روان، آدم را به زانو دَر می آورد.
با نزدیک شدن به روستای رضاآباد، رمل ها بلندتر و عظیم تر می شوند. همین رمل های عظیم هست که روستای رضاآباد را به یک روستای توریستی تبدیل کرده است.
در کنار کوه های سیاه روبه رو، روستای رضاآباد قرار دارد و ما که خو را در آستانۀ رسیدن به این روستا و پایان این برنامۀ خسته کننده می بینیم، با توان دوچندانی حرکت می کنیم.
رمل ها و ماسه بادی های عظیم روستای رضاآباد شاهرود
آخرین محل استراحت در جوار روستای رضاآباد. دیگر دغدغۀ پیمایش و گم کردن راه را نداریم و با روحیۀ مضاعف و فکری آسوده ناهار را صرف می کنیم.
بهترین لحظه در این برنامۀ بلند و خسته کننده، مشاهدۀ روستای رضاآباد می باشد که مزد زحمت این پیمایش می باشد.
روستای رضاآباد شاهرود
عکس یادگاری از بچه های مهربون روستا
روستای رضاآباد در بخش بیارجمند شهرستان شاهرود قرار دارد. حالا ساعت دو هست و ما باید با هر وسیله ای که پیدا شود، خودمان را به جادۀ مشهد-تهران برسانیم. در ابتدا با وانت از این روستا به روستای احمدآباد می رویم و از آن جا با مینی بوس به روستای خانخودی می رسیم. در این روستا در مسجدی که دارد، نماز می خوانیم.
مسجد روستای خانخودی
بچه های دوست داشتنی روستای خانخودی
با مینی بوس از روستای خانخودی به شهر بیارجُمند حرکت می کنیم. از این جا با تاکسی به سر جادۀ مشهد-تهران که نزدیک شهر میامی است می رسیم. حرکت ما از روستای رضاآباد در ساعت دو بعد از ظهر بود که 4ساعت زمان برد تا به سر جادۀ مشهد-تهران برسیم. از سر جاده نیز با یک شخصی، به سبزوار آمدیم و از آن جا با یک شخصی دیگر، به نیشابور و از آن جا را نیز به مشهد آمدیم.
در پایان در وهلۀ اول خدا را سپاس گزارم که سفر و پیمایش بی خطری برای ما مقدّر کرد و ما را به سلامت به مقصد رساند و در وهلۀ دوم از دوست خوب و صمیمی ام روح الله عظیمی کمال تشکر را دارم که اگر همراهی نمی کرد، اصلاً این برنامه به انجام نمی رسید.
نمایی از درخت کاج در شهر بیارجُمند
لطفاً برای مشاهدۀ سایر سفرنامه های من در ایران، اینجا را کلیک نمایید.
لطفاً برای مشاهدۀ دربارۀ من، اینجا را کلیک نمایید.
و اما در پایان...
وقتی خدا نسبت به بنده ای از بندگانش لطف مخصوصی دارد، او را گرفتار سختی ها می کند. در حدیثی از امام باقر(علیه السّلام) آمده است که:
«خدا از بندۀ مؤمنش تفقد و دل جویی می کند و برای او، بلاها را اهداء می نماید، همان طوری که مرد در سفر، برای خانوادۀ خودش هدیه ای می فرستد».
در حدیث دیگر از حضرت امام صادق(ع) آمده است:
«خدا زمانی که بنده ای را دوست بدارد، او را در دریای شدائد و گرفتاری ها غوطه ور می سازد».
یعنی هم چون مربی شنا که شاگرد تازه کار خود را وارد آب می کند تا تلاش کند و دست و پا بزند و در نتیجه ورزیده شود و شناگری را یاد بگیرد. خدا نیز بندگانی را که دوست می دارد و می خواهد آن ها را به کمال، برساند، در بلاها غوطه ور می سازد.
انسان اگر یک عمر دربارۀ شنا کتاب بخواند، تا وقتی که در آب نرود، شناگر نمی شود. زمانی شناگری را می آموزد که عملاً در آب قرار گیرد و مبارزه با غرق شدن را تمرین می کند و احیاناً خود را با خطر غرق شدن، در صورت دیر جنبیدن مواجه ببیند. انسان باید در دنیا سختی ها ببیند تا نحوۀ خروج از سختی ها را یاد بگیرد. باید سختی ها ببیند تا پخته و کامل گردد.
عدل الهی - شهید آیت الله مطهری
فرازی از دعای جوشَن کبیر که خداوند را معرّفی و توصیف می نماید: (کتاب مفاتیحُ الجِنان)
«یا مُفَرِّجَ عَنِ المَغموم»: ای خدایی که اندوه غمگین ها را می زدایی.
«یا رَبَّ الجَنَّةِ وَ النّار»: ای خدایی که پروردگار بهشت و دوزخی.
فرازی از کتاب صَحیفۀ سجّادیّه که مناجات امام سجّاد(علیه السّلام) با خداوند می باشد:
« ألّلهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِه؛ وَ سَدِّدنی لِأن اُعارِضَ مَن غَشَّنی بِالنُّصح، وَ أجزِیَ مَن هَجَرَنی بِالبِرّ، وَ اُثیبَ مَن حَرَمَنی بِالبَذل، وَ اُکافِیَ مَن قَطَعَنی بِالصِّلَة، وَ اُخالِفَ مِن إغتابَنی إلَی حُسنِ الذِّکر، وَ أن أشکُرَ الحَسَنَةَ وَ اُغضِیَ عَنِ السَّیِّئَة».
خدایا، بر محمد(ص) و خاندان او درود فرست؛ و توفیقم دِه که خیرخواه آن کسی باشم که به من بدی کرده است؛ و آشتی کنم با آن که با من قطع و قهر کرده است؛ و به نیکی یاد کنم از آن که غیبت و بدگویی مرا کرده است؛ و اینکه خوبی مردم را، سپاس گزار باشم و از بدی آن ها چشم پوشی کنم.
"به امید ظهور یگانه منجی"
چقدر از غم هجران، دگر کباب شدیم نیامدی و همه، عکسِ بین قاب شدیم
شکسته ایم دلت را، حلال کن ما را تو گریه کردی و ما از خجالت آب شدیم
کسی به غیر تو اصلاً به ما جواب نداد زدیم هر در دیگر فقط جواب شدیم
نگو ز آتش دوزخ برای منتظران که از ندیدن تو سالها عذاب شدیم
ببخش اگر که تو بودی و باز کج رفتیم کنار آب، گرفتار هر سراب شدیم